Με λαβή κάποια σχόλια και άρθρα «ειδικών» επι παντός επιστητού τα οποία ακούγονται και γράφονται συνεχώς, ασχολήθηκα για λίγες ώρες με έναν από τους σύγχρονους ελληνικούς μύθους. Δηλαδή το η παρούσα κρίση θα κτυπήσει την Ελλάδα περισσότερο διότι το κράτος έχει το μέγα βάρος του τεράστιου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και επειδή η χώρα στηρίζεται πολύ λιγότερο στην βιομηχανική της παραγωγή απ’ότι οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είμαι βέβαιος πως την έρευνα αυτή θα μπορούσαν να την είχαν κάνει και τα κάθε λογής φερέφωνα αλλά κάτι τέτοιο είτε λόγω ανεπάρκειας είτε λόγω «καθήκοντος», δεν γίνεται σχεδόν ποτέ.
Το να λέει κανείς ότι η Ελλάδα θα ανακάμψει οικονομικώς δυσκολότερα από...
τις άλλες χώρες επειδή έχει μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν μπορούν να απολυθούν (εν αντιθέσει με αυτούς του ιδιωτικού τομέα) εκτός από οικονομικώς ανακριβές, είναι αναληθές κι επικίνδυνο μιας μάς αποπροσανατολίζει απο τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.
Πρώτον, είναι σαν νά’χουμε έναν ασθενή (το οικονομικό και νομισματικό μας σύστημα) που πεθαίνει από καρκίνο (υπερβολικά χρέη με τόκους οι οποίοι δεν υπάρχουν πουθενά ώστε να αποπληρωθούν) και εμείς να επιμένουμε να λέμε πως επειδή έχει κάποιες εκδορές στο χέρι του (υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων) θα αργήσει να ανακάμψει. Ο ασθενής έχει καρκίνο παντού, και το θέμα είναι πως είναι γεννετικώς προγραμματισμένος να αποκτήσει καρκίνο κάποια στιγμή. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ιατροί (οι κυβερνήσεις και οι οικονομολόγοι) είναι να επιταχύνουν ή να καθυστερήσουν την στιγμή του θανάτου. Το ότι η Ελλάδα έχει πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, με βάση και πάλι τα δόγματα του υπάρχοντος συστήματος, είναι (ή μάλλον θα ήταν όπως θα δούμε παρακάτω) πολύ θετικό σε μια τέτοια συγκυρία. Το 70% του ΑΕΠ προέρχεται από την λιανική κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών. Όταν οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μειώνουν την κατανάλωση τους δραματικά, δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια και χρεοκοπούν. Επομένως η ύφεση τροφοδοτείται με αυξανόμενους ρυθμούς. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μείωσης εισοδήματος, μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας και επομένως διατήρησης και χειροτέρευσης της οικονομικής κρίσης. Όταν το δημόσιο προστατεύει την εργασία μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού τότε η συρρίκνωση του ΑΕΠ γίνεται με μικρότερους ρυθμούς. Αυτό εξάλλου προσπαθούν να κάνουν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες χορηγώντας τεράστια δάνεια και επιδοτήσεις απευθείας ή μέσω τραπεζών (να βγάλουν κι αυτές κάτι) στον ιδιωτικό τομέα, με την ελπίδα ότι δεν θα προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις.
Εκτός αυτών όμως, οι μισθοί και οι συντάξεις κοστίζουν στο ελληνικό δημόσιο 23 δις € τον χρόνο. Την στιγμή που μόνο για χρεολύσια εφέτος θα πληρώσουμε 42 δις €, για αμυντικές πάγιες δαπάνες 5,8 δις, για νέους εξοπλισμούς περίπου 5 δις τον χρόνο, ενώ στις τράπεζες δόθηκαν 28 δις € ώστε να μας τα δανίσουν μετά με επιπλέον επιτόκιο βεβαίως βεβαίως. Το συνολικό ύψος του προϋπολογισμού υπενθυμίζω ότι φτάνει τα 53.8 δις $ (χωρίς το δωράκι στις τράπεζες). Δηλαδή πληρώνουμε έναν προϋπολογισμό για όλα τα έξοδα του δημοσίου κι ακόμη έναν για χρεολύσια στις τράπεζες. Και το πρόβλημά μας είναι οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Συμφωνώ, να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι για να εξοικονομήσουμε χρήματα. Να απολυθούν τα 5 υψηλότερα στελέχη της Εθνικής τράπεζας που επέρσυ έβαλαν στις τσέπες τους μόνο με προνομιακές μετοχές περί τα 4 εκατομμύρια €, τα 5 μεγαλύτερα στελέχη της Εθνική Ασφαλιστικής που μόνο από μισθούς έλαβαν 1.1 εκατομμύρια €, οι 5 του ΟΠΑΠ που έλαβαν σε μισθούς κι εφάπαξ 3.4 εκατομμύρια € και διάφορα άλλα τρωκτικά. Μάνι μάνι μαζέψαμε 8,5 εκατομμύρια €. Τόσα βγάζουν 340 καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι των 2000€ τον μήνα. Να απολύσουμε λοιπόν τους 15 που προείπα ή 340 δημοσίους υπαλλήλους; Βεβαίως ο μέσος μισθός δημοσίου υπαλλήλου στην Ελλάδα είναι 1300€ έναντι 2200€ μ.ο. στην Ε.Ε. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η γελοιότητα επιχειρημάτων του τύπου «οι εργαζόμενοι φταίνε που αμοίβονται πολύ ή που δεν δουλεύουν αρκετά» φτάνει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα αλλά σηκώνει πολύ οικονομική ανάλυση. Δεν λέω ότι όντως δεν δουλεύουν αρκετά ή ότι πολλοί από αυτούς δεν παράγουν έργο, αλλά το να χρησιμοποιεί κανείς αυτό το γεγονός για να εξηγήσει (έστω εν μέρει) τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος είναι σαν το παράδειγμα με τον ασθενή που έθεσα παραπάνω. Συν τοις άλλοις οι διάφοροι μύθοι για τον αριθμό δημοσίων υπαλληλων και τον υπερβολικό κρατισμό στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να ξεπεραστούν. Συχνά ακούγεται ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα (550.000) . Ναι, εάν υπολογίσει κανείς μόνον τους υπαλλήλους της κυβέρνησης του Η.Β. (487.000). Εάν συνυπολογίσει τους εργαζόμενους σε δημόσιες επιχειρήσεις και στις τοπικές κυβερνήσεις της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Βορείου Ιρλανδίας καθώς και τους υπαλλήλους εταιριών του δημοσίου τότε φτάνουμε τα 5,764 εκατομμύρια υπαλλήλους. Δηλαδή σχεδόν 95 δημόσιοι υπάλληλοι ανά 1000 κατοίκους. Ο αριθμός αυτός στον Καναδά φτάνει τα 3.34 εκατομμύρια, δηλαδή στους 100 ανά 1000 κατοίκους (με αυξητικές τάσεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε). Στην Ελλάδα λοιπόν έχουμε 51 ανά 1000 κατοίκους αλλά κατορθώνουμε μέσω προπαγάνδας και ψευδών ειδήσεων να πείθουμε τον κόσμο ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων.
Ακόμη ένας μύθος ο οποίος διαδίδεται είναι πως η οικονομία τς Ελλάδος θα υποφέρει περισσότερο λόγω του μεγάλου ποσοστού του ΑΕΠ που στηρίζεται στις παροχές υπηρεσιών και την έλλειψη βιομηχανίας. Όντως στην Ελλάδα μόνο το 23.4% του ΑΕΠ προέρχεται από την βιομηχανία με το 73.1% να προέρχεται από την παροχή υπηρεσιών και το 3.5 % από την γεωργία (όλα είναι στοιχεία για το 2008). Στις ΗΠΑ το ποσοστό της βιομηχανίας πλέον φτάνει το 20.6%, στην Βρετανία το 26% και στο βαρύ πυροβολικό της παγκόσμιας βιομηχανίας Γερμανία φτάνει το 30.1% ενώ στην Ιαπωνία το 26.4%. Βεβαίως εάν πάμε παραπέρα και κοιτάξουμε τα κράτη τα οποία βρίσκονται αυτή την στιγμή στην χειρότερη οικονομικώς θέση στην Ευρώπη θα δούμε πως η βιομηχανία εκεί παράγει μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ απ’ότι στην Ελλάδα (Ουκρανία 31,7%, Ιταλία 26,7%, Πορτογαλία 25,6%, Ιρλανδία 27%, Ισπανία 28,9% κ.ο.κ). Παρ’όλα αυτά πολλοί «αναλυτές» επιμένουν πως αυτό είναι το πρόβλημα της οικονομίας της Ελλάδος (αλλά όχι της Ουκρανίας) παρ’ότι π.κ. (προ κρίσεως) προσπαθούσαν εν χορώ να μας πείσουν ότι η μείωση του ποσοστού του ΑΕΠ που προέρχεται από την βιομηχανία και την γεωργία είναι δείγμα σύγχρονης οικονομίας, λοξοκοιτάζοντας προς τις ΗΠΑ και την Βρετανία.
Αυτό βεβαίως οφείλεται στην πρωτοφανή ικανότητα δημοσιογράφων και πολιτών να παπαγαλίζουν οτιδήποτε ακούσουν ή διαβάσουν χωρίς να προχωράνε σε έρευνα εις βάθος. Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια ψύχωση νεοφιλελεύθερης προελεύσεως πως για όλα τα δεινά φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, η «ανεπαρκής αριστερά», οι μετανάστες, το άσυλο και οι κουκουλοφόροι. Και πάλι επανερχόμενοι στο παράδειγμα του ετοιμοθάνατου ασθενούς, αυτά δεν είναι παρά επιφανειακά συμπτώματα ενός σάπιου οργανισμού, και η σήψη γνωρίζουμε πολύ καλά από πού προέρχεται. Όμως είναι πολύ ευκολότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο στο κακό το ριζικό μας, στον κακό αγρότη, τον κακό κουκουλοφόρο ή τον κακό πράκτορα ξένων σκοτεινών δυνάμεων. Όλοι αυτοί είναι πέρα από το πεδίο δράσης μας. Δεν τους ελέγχουμε, είναι απλώς ζιζάνια που ριζώνουν μόνα τους κι εμείς οι πτωχοί «έντιμοι» και τίμιοι σκληρώς εργαζομένοι πολίται υποφέρουμε από αυτά τα ζιζάνια. Όλα θά’ταν τόσο όμορφα και ήρεμα σ’αυτήν την χώρα εάν αυτοί οι άτιμοι οι νέοι δεν φορούσαν κουκούλες και σταματούσαν επιτέλους να πετροβολούν αστυνομικούς, κι εάν οι εργαζόμενοι σταματούσαν να ζητάνε όλο και μεγαλύτερους μισθούς! Μα αφού είπαμε, δεν υπάρχουν χρήματα, το κεφάλαιο και το κράτος καταρρέουν υπό το βάρος των τεράστιων κοινωνικών παροχών. Σφίχτε λίγο το ζωνάρι και δουλέψτε παραπάνω (παρεμπτιπτόντως φαίνεται πως και στην Ισλανδία και στην Λεττονία αλλά και στην Γουαδελούπη άπλωσε τα πλοκάμια του αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ...κι εκεί νέοι βγήκαν στους δρόμους και καίγανε και πετροβολούσαν και μάλιστα στις πρώτες δύο χώρες έριξαν και τις δεξιές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τους....Μα έχουν κι εκεί άσυλο; Έχουν κι εκεί άτιμους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους;)
Το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά που το οικονομικό-νομισματικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και είναι έτοιμο να πεθάνει (1913, 1933, 1944, 1971) απλώς σκοτώνουν τον ασθενή και φέρνουν έναν άλλον στην θέση του προσποιούμενοι ότι είναι ο ίδιος αλλά αυτή την φορά υγειής, αλλάζοντας τελείως τους κανόνες του χρηματο-νομισματικού συστήματος προς ώφελος του κεφαλαίου. Το οικονομικό αυτό σύστημα είναι νεκρό και βρίσκεται σε κρίση εδώ και έναν αιώνα. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο έχει καταφέρει να επιβιώσει είναι μέσω οικονομικού, στρατιωτικού και πολιτισμικού εξανδραποδισμού άλλων κοινωνιών, χωρών, αγορών, όπως θέλετε πείτε τις. Αυτό, κάποιοι (χωρίς να το καταλαβαίνουν εις βάθος) το λένε ιμπεριαλισμό. Το θέμα είναι πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων κακόβουλων εξουσιαστών που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Είναι ένα απλό σύμπτωμα του οικονομικού μας συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί ρητορική του ΚΚΕ ή άλλων κοντόφθαλμων δυνάμεων αλλά βασικό δόγμα και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του καπιταλισμού. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν διαφορετική αλλά ταυτόσημη ορολογία: επέκταση των αγορών’ επέκταση όμως με κάθε μέσο (στρατιωτικώς, με εκβιασμούς, με δωροδοκίες και εξαγορές ανθρώπων, με επιβολη του «ελεύθερου» εμπορίου κτλ).
Που βρισκόμαστε όμως σήμερα; Μετά την κατάρρευση του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» ο καπιταλισμός βρήκε τεράστιες αγορές στις οποίες μπόρεσε να διεισδύσει ανεμπόδιστος προσποιούμενος τον σωτήρα. Η ανάπτυξη του συστήματος αυτού ήταν ραγδαία τα τελευταία 20 χρόνια και κατάφερε να φέρει στην σφαίρα επιρροής του και να υιοθετηθεί από ολόκληρο τον πλανήτη. Βεβαίως συχνά γίνεται η παρανόηση ότι οι «πρώην σοσιαλιστικές» χώρες λειτουργούσαν σε κάποιο άλλο οικονομικό και νομισματικό σύστημα. Όμως οι χώρες αυτές δανίζονταν από τους ίδιους διεθνείς τραπεζίτες, πωλούσαν τα αγαθά τους στην ίδια «ελεύθερη αγορά» και εν τέλει χρεοκόπησαν με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους που έχουν ήδη ξεκινήσει να χρεοκοπούν πλήρως-καπιταλιστικά κράτη. Η Σοβιετική Ενωση π.χ. αντλούσε το 1981 το 60% του εισοδήματός της από τις εξαγωγές πετρελαίου και χρυσού. Οι τιμές του πετρελαίου μεταξύ του 1981 και του 1988 έπεσαν από τα 65$ στα 20$ ανά βαρέλι και του χρυσού από τα 600$ στά 380$ ανά ουγγιά (καθόλου τυχαίως ασφαλώς! Αυτή ήταν η διατυπωμένη στρατηγική ιδέα του στρατηγού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ Ζβιγκνιεβ Μπρεζίνσκι).
Πλέον το «σύστημα» δεν βρίσκει νέες αγορές, δεν βρίσκει νέα θυματα για να μπούν κι αυτοί στην πυραμίδα των «αέναων» κερδών, οπότε καταρρέει. Εμείς βεβαίως μέσα στην τύφλωσή μας, το βόλεμά μας και την αποβλάκωσή μας θα συνεχίζουμε να το στηρίζουμε ακόμη και οταν το πτώμα του αποσκελετωμένο πλέον θα κοίται πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και μέσω νέων δανείων και «ενέσεων ρευστότητας» θα προσπαθούμε να το «κρατήσουμε ζωντανό». Θα συνεχίσουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις σε έναν σκελετό. Προφανώς η «λύση» θα έρθει μέσω μιας γενικής χρεοκοπίας. Έτσι απλώς επιστρέφουμε μερικά χρόνια πίσω όπου τα κράτη και οι πολίτες είχαμε λιγότερα χρέη, ως που ύστερα από 50, 20, 10 χρόνια να επανέλθουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Άρα δεν υπάρχει λύση; Λύσεις υπάρχουν αλλά όσο οι πολίτες (ιδιαιτέρως οι παλαιότερες γενεές που αδυνατούν να σκεφτούν εκτός του πλαισίου που τούς έχουν καλουπώσει) φοβούνται να δουν πέρα από το παρελθόν και πέρα από τις έτοιμες λύσεις, τόσο θα συνεχίσουμε να περιστρεφομαστε ασταμάτητα στον ίδιο φαύλο κύκλο του χρέους, της έμμισθης δουλείας, της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» και της νομοτελειακης συγκέντρωσης της εξουσίας και του χρήματος στα χέρια των λίγων.
Για την παρούσα κατάσταση και την κατάρρευση που βιώνουμε αλλά αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε θα γράψουμε μιαν άλλη φορά.
Friday, April 3, 2009
Κρίση ή νομοτέλεια;
Αυτοί που κάποτε διάβαζαν Μάρξ τον μάθαιναν απόξω αλλά πέρα από την επιφάνεια και το σε τι επιστούσε ο ινστρουκτωρας την προσοχή, δεν προχωρούσαν. Σαν την Βίβλο ένα πράμα τό'χαν το "Κεφάλαιο". Μέχρι που το αποκήρρυξαν ασφαλώς και ησύχασαν κι αυτοί και οι καπιταλιστές.
Αυτός ο έρμος ο Κάρολος λοιπόν, εκτός του ότι έκανε την πληρέστερη και πλέον εύστοχη ανάλυση του συστήματος παραγωγής που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό (εγώ προτιμώ τον όρο κεφαλαιοκρατία), είχε πει κάτι και για την κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Βεβαίως δεν περιμένω τον Παπαθανασίου, τον Καραμανλή, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Ομπάμα ή τον Γιωργάκη να πάνε να διαβάσουν το 15ο κεφάλαιο του 3ου τόμου του Κεφαλαίου για να καταλάβουν τι έχει συμβεί γύρω τους. Όλοι, δημοσιοκάφροι, νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και νεόπλουτοι (ή έστω εν φαντασία νεόπλουτοι) εν χορώ συμπεραίνουν ότι η κρίση "είναι πρωτόγνωρη", ότι "κανείς δεν την είχε προβλέψει" και άλλα παρόμοια αμπελοφιλοσοφήματα που τα λέμε για να περνάει η ώρα (και για να κοιμίζεται, να φοβάται και να θαυμάζει τα αφεντικά του το πόπολο).
Οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές περιφέρουν τα σκινώματα του Στάλιν και του Μάο σαν ζόμπι, η καπιταλιστική "προοδευτική άσχετη επί παντός επιστητού" πτέρυγα (κάποιοι το λένε και σοσιαλδημοκρατία ή ανανεωτική αριστερά ή "δεν ξέρω ποιός είμαι και τι θέλω" αυτό), δεν ξέρει τι της γίνεται μιας και έχει αφορίσει τον Μάρξ και κάθε κριτική του καπιταλισμού απο καιρό τώρα και προσπαθεί να πείσει το κεφάλαιο να "δώσει κάτι παραπάνω" και να "έχει λίγο πιο ανθρώπινο προσωπείο". Η νεοφιλελεύθερη δεξιά το βλέπει ως μεγίστη ευκαιρία να κάνει τις κάθε λογής φαντασιώσεις της πραγματικότητα (ανασφάλιστη εργασία, ιδιωτικοποίηση ακόμη και του αέρα που απνέουμε, περαιτέρω συσσώρευση πλούτου και ενίσχυση του "ανταγωνισμού" για το ποίός θα φάει περισσότερα). Βεβαίως όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι παλιάτσοι πλανόνται πλάνην οικτράν.
Ο φίλος μας ο Κάρολος είχε πει επίσης πως η κάθε κρίση είναι ευκαιρία ενίσχυσης των μονοπωλείων και εκκίνησης για νέες περιπέτεις...Τουτέστιν, νέες επεκτάσεις κι αγορές. Αυτό το λέμε και οικονομικο ιμπεριαλισμό, το οποίο είναι το ίδιο με τον πολιτισμικό ή στρατιωτικό ιμπεριαλισμό οι οποίοι απλώς πωλούνται με διαφορετικό περιτύλιγμα. Συναντόνται σε ποικίλες μορφές, από εκβιασμούς, δολοφονίες, στρατιωτικές εισβολές, δάνεια με τεράστια επιτόκια, "αποκρατικοποιήσεις" και εξαγορές/κλείσιμο εντόπιων παραγωγικών μονάδων κι επιχειρήσεων, μέχρι προϊόντα (υπο-)πολιτισμου και "λάιφστάιλ" επιλογές που επιβάλονται απο όλες τις μπάντες προς όλες τις μπανανίες. Και έτσι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι με τα μικρά και τα μεγάλα σκαμπανευασματάκια (κυρίως μεγάλα ανεβασματάκια) του έζησε και κατέκτησε σχεδόν ολον τον κόσμο. ΟΜΩΣ!
Όμως ο Κάρολος απο την μια πλευρά και οι κεφαλαιουχοι με τα σκυλάκια τους από την άλλη, υπολογησαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ξενοδόχος (η μαμά Γη) λέει ότι το μέγεθός της, κι άρα ο πληθυσμός της κι επομένως οι αγορές της, διαθέτουν ορισμένο μέγεθος και δεν είναι άπειρες. Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει μια διάλεξη ενος καθηγητή μαθηματικών ο οποίος έλεγε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητος είναι το ότι δεν αντιλαμβάνεται ορθώς την έννοια της εκθετικής συνάρτησης. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά εν τέλει συνειδητοποίησα τι εννοούσε. Εν ολίγοις, κάτι που αυξάνεται με ρυθμό 3% ετησίως, θα διπλασιαστεί ως ποσότητα σε 23.3 χρόνια. Με 5% ετήσιο ρυθμό αύξησης θα διπλασιαστεί σε 14 χρόνια. Δηλαδή θα τετραπλασιαστεί σε 28 και θα οκταπλασιαστεί σε 56 χρόνια.....Νομίζω εάν κανείς πραγματικά συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό, αυτομάτως θα θεωρήσει τον καπιταλισμό και το δόγμα της συνεχούς ανάπτυξης (είτε αυτή αφορά την κατανάλωση, είτε τον πληθυσμό, είτε τα κέρδη, είτε την οικονομία εν συνόλω) θεωρία και σύστημα φρενοβλαβών και επικινδύνων αιθεροβαμωνων.
Δεν τίθεται καν θέμα ιδεολογικών απόψεων και υποκειμενικών προταιρεοτήτων. Δεν υφίσταται ποσότητα στον σύμπαν (εκτός ίσως από την ανθρώπινη βλακεία) η οποία μπορεί να αυξάνεται επ'απειρον εκθετικώς χωρίς να συναντά σημείο κατάρρευσης. Ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει ούτε λόγω της απληστείας των διαχειριστών του, ούτε λόγω ανθρωπίνων λαθών και παραλήψεων. Ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει (δηλαδή καταρρέει αλλά το θέτω σε μέλλοντα χρόνο διότι η τύφλωση των πιστών του είναι τέτοια που θα το πάρουν χαμπάρι μόνον όταν κτυπήσουν τα (άδεια) κεφάλια τους στον τοίχο προς τον οποίο τρέχουν με τα γκάζια τέρμα πατημένα) διότι νομοτελειακώς, εξ'ορισμού, εκ φύσεως, όπως θες πες το, τρώει τον εαυτό του λόγω υπερτροφίας. Δεν υπάρχουν νέες αγορές, δεν γίνεται να τραφεί άλλο από τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των υπηκόων του μέσω νέων χρεών κι άρα σταματά να αναπτύσσεται, ατροφεί και εν τέλει πεθαίνει. Είναι ο νόμος της φύσης και κάθε οργανισμώς υπόκειται σ'αυτόν.
Στο δια ταύτα τώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δύο πράματα. Είτε επανεκκίνηση, είτε φόνο κι αντικατάσταση. Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαστεί να χρεοκοπήσουν οι πάντες και τα πάντα και να ξεκινήσουμε με μηδενικό χρέος αλλά αυτή την φορά με λιγότερους παίκτες στο γήπεδο...οι οποίοι, συν τοις άλλοις παίζουν όλοι και για την ομάδα (κάτι το οποίον απλώς επιταχύνει τον χρόνο επανεμφάνισης της νόσου). Έτσι το μόνο που κάνουμε είναι μια ωραιότατη λοβοτομή, ένα ζευγάρι παρωπίδες και πάμε πάλι από την αρχή. Ωσπου σε λίγο καιρό (σε 10, 20, 30 χρόνια) να ξανασυναντήσουμε την επόμενη "πρωτόγνωρη", "απρόβλεπτη", "μοναδική" κρίση και να ψάχνουμε να βρούμε τι πήγε στραβά.
Στην δεύτερη περίπτωση που είναι και η πλέον απίθανη λόγω επίκτητων ανθρωπίνων χαρακτηριστικών όπως η τύφλωση, η βλακεία, ο φανατισμός και η κουτοπονηριά (που συνοψίζεται στην φράση "ασε τους άλλους να πεθάνουν, εγώ θα εκμεταλλευτώ την κρίση, θα πατήσω επί πτωμάτων και θα βγω από αυτήν πιο δυνατός"), θα πρέπει να φονεύσουμε τον καπιταλισμό και μαζί μ'αυτόν ό,τι τον συντηρεί και τον επιβάλει. Δηλαδή από την διαφήμιση (προπαγάνδιση δηλαδή αλλά οι καπιταλιστές αρέσκονται στους ευφημισμούς) και το αντιπροσωπευτικό "δημοκρατικό" συστημα, μέχρι τα σύνορα και τα εθνικοκεντρικά κράτη. Ο,τιδήποτε δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό (διότι ευγενής άμιλλα δεν νοείται στον καπιταλισμό...είναι σαν να ζητά κανείς από μια τίγρη να γίνει χορτοφάγος) πρέπει να απορριφθεί και να πεθάνει.
Η τεχνολογία, η τεχνογνωσία, η επιστημονικές γνώσεις και τα μέσα παραγωγής για να παράγουμε τα πάντα για τους πάντες υπάρχουν. Τα παιδιά στην Αφρική δεν πεθαίνουν επειδή δεν παράγονται αρκετά τρόφιμα, πεθαίνουν επειδή δεν έχουν χρήματα να τα αγοράσουν. Παρομοίως, δεν μένουν δισεκατομμύρια ανθρώπων σε παραγκουπολεις επειδή δεν υπάρχουν σπίτια ή υλικά για την κατασκευή τους, ούτε δεν έχουν πρόσβαση στην μόρφωση δισεκατομμύρια παιδιά επειδή δεν υπάρχουν δάσκαλοι και βιβλία. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του ότι δεν έχουν "χρήματα" και λόγω των προταιρεοτήτων των κεφαλαιούχων, προταιρεότητες οι οποίες επιβάλονται απο τον καπιταλισμό τον ίδιο κι όχι από την διεφθαρμένη ή άπληστη φύση τους. Οι λύσεις θεωρητικώς είναι απλές. Η δυσκολία έγκειται στο να κάνει η ανθρωποτητα κι ο καθένας μας χωριστά την ρήξη με τις αντιλήψεις, τις προκαταλήψεις και τους μύθους που τεχνιέντως μας έχουν διαιωνίσει οι προηγούμενες γεννεές. Νομοτελειακώς η ρήξη θα γίνει, είτε από ανάγκη είτε από έλλειψη εναλλακτικών. Το θέμα είναι να γίνει συνειδητά, αυτοβούλως και με σχεδιασμό. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Αυτός ο έρμος ο Κάρολος λοιπόν, εκτός του ότι έκανε την πληρέστερη και πλέον εύστοχη ανάλυση του συστήματος παραγωγής που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό (εγώ προτιμώ τον όρο κεφαλαιοκρατία), είχε πει κάτι και για την κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Βεβαίως δεν περιμένω τον Παπαθανασίου, τον Καραμανλή, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Ομπάμα ή τον Γιωργάκη να πάνε να διαβάσουν το 15ο κεφάλαιο του 3ου τόμου του Κεφαλαίου για να καταλάβουν τι έχει συμβεί γύρω τους. Όλοι, δημοσιοκάφροι, νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και νεόπλουτοι (ή έστω εν φαντασία νεόπλουτοι) εν χορώ συμπεραίνουν ότι η κρίση "είναι πρωτόγνωρη", ότι "κανείς δεν την είχε προβλέψει" και άλλα παρόμοια αμπελοφιλοσοφήματα που τα λέμε για να περνάει η ώρα (και για να κοιμίζεται, να φοβάται και να θαυμάζει τα αφεντικά του το πόπολο).
Οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές περιφέρουν τα σκινώματα του Στάλιν και του Μάο σαν ζόμπι, η καπιταλιστική "προοδευτική άσχετη επί παντός επιστητού" πτέρυγα (κάποιοι το λένε και σοσιαλδημοκρατία ή ανανεωτική αριστερά ή "δεν ξέρω ποιός είμαι και τι θέλω" αυτό), δεν ξέρει τι της γίνεται μιας και έχει αφορίσει τον Μάρξ και κάθε κριτική του καπιταλισμού απο καιρό τώρα και προσπαθεί να πείσει το κεφάλαιο να "δώσει κάτι παραπάνω" και να "έχει λίγο πιο ανθρώπινο προσωπείο". Η νεοφιλελεύθερη δεξιά το βλέπει ως μεγίστη ευκαιρία να κάνει τις κάθε λογής φαντασιώσεις της πραγματικότητα (ανασφάλιστη εργασία, ιδιωτικοποίηση ακόμη και του αέρα που απνέουμε, περαιτέρω συσσώρευση πλούτου και ενίσχυση του "ανταγωνισμού" για το ποίός θα φάει περισσότερα). Βεβαίως όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι παλιάτσοι πλανόνται πλάνην οικτράν.
Ο φίλος μας ο Κάρολος είχε πει επίσης πως η κάθε κρίση είναι ευκαιρία ενίσχυσης των μονοπωλείων και εκκίνησης για νέες περιπέτεις...Τουτέστιν, νέες επεκτάσεις κι αγορές. Αυτό το λέμε και οικονομικο ιμπεριαλισμό, το οποίο είναι το ίδιο με τον πολιτισμικό ή στρατιωτικό ιμπεριαλισμό οι οποίοι απλώς πωλούνται με διαφορετικό περιτύλιγμα. Συναντόνται σε ποικίλες μορφές, από εκβιασμούς, δολοφονίες, στρατιωτικές εισβολές, δάνεια με τεράστια επιτόκια, "αποκρατικοποιήσεις" και εξαγορές/κλείσιμο εντόπιων παραγωγικών μονάδων κι επιχειρήσεων, μέχρι προϊόντα (υπο-)πολιτισμου και "λάιφστάιλ" επιλογές που επιβάλονται απο όλες τις μπάντες προς όλες τις μπανανίες. Και έτσι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι με τα μικρά και τα μεγάλα σκαμπανευασματάκια (κυρίως μεγάλα ανεβασματάκια) του έζησε και κατέκτησε σχεδόν ολον τον κόσμο. ΟΜΩΣ!
Όμως ο Κάρολος απο την μια πλευρά και οι κεφαλαιουχοι με τα σκυλάκια τους από την άλλη, υπολογησαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ξενοδόχος (η μαμά Γη) λέει ότι το μέγεθός της, κι άρα ο πληθυσμός της κι επομένως οι αγορές της, διαθέτουν ορισμένο μέγεθος και δεν είναι άπειρες. Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει μια διάλεξη ενος καθηγητή μαθηματικών ο οποίος έλεγε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητος είναι το ότι δεν αντιλαμβάνεται ορθώς την έννοια της εκθετικής συνάρτησης. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά εν τέλει συνειδητοποίησα τι εννοούσε. Εν ολίγοις, κάτι που αυξάνεται με ρυθμό 3% ετησίως, θα διπλασιαστεί ως ποσότητα σε 23.3 χρόνια. Με 5% ετήσιο ρυθμό αύξησης θα διπλασιαστεί σε 14 χρόνια. Δηλαδή θα τετραπλασιαστεί σε 28 και θα οκταπλασιαστεί σε 56 χρόνια.....Νομίζω εάν κανείς πραγματικά συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό, αυτομάτως θα θεωρήσει τον καπιταλισμό και το δόγμα της συνεχούς ανάπτυξης (είτε αυτή αφορά την κατανάλωση, είτε τον πληθυσμό, είτε τα κέρδη, είτε την οικονομία εν συνόλω) θεωρία και σύστημα φρενοβλαβών και επικινδύνων αιθεροβαμωνων.
Δεν τίθεται καν θέμα ιδεολογικών απόψεων και υποκειμενικών προταιρεοτήτων. Δεν υφίσταται ποσότητα στον σύμπαν (εκτός ίσως από την ανθρώπινη βλακεία) η οποία μπορεί να αυξάνεται επ'απειρον εκθετικώς χωρίς να συναντά σημείο κατάρρευσης. Ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει ούτε λόγω της απληστείας των διαχειριστών του, ούτε λόγω ανθρωπίνων λαθών και παραλήψεων. Ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει (δηλαδή καταρρέει αλλά το θέτω σε μέλλοντα χρόνο διότι η τύφλωση των πιστών του είναι τέτοια που θα το πάρουν χαμπάρι μόνον όταν κτυπήσουν τα (άδεια) κεφάλια τους στον τοίχο προς τον οποίο τρέχουν με τα γκάζια τέρμα πατημένα) διότι νομοτελειακώς, εξ'ορισμού, εκ φύσεως, όπως θες πες το, τρώει τον εαυτό του λόγω υπερτροφίας. Δεν υπάρχουν νέες αγορές, δεν γίνεται να τραφεί άλλο από τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των υπηκόων του μέσω νέων χρεών κι άρα σταματά να αναπτύσσεται, ατροφεί και εν τέλει πεθαίνει. Είναι ο νόμος της φύσης και κάθε οργανισμώς υπόκειται σ'αυτόν.
Στο δια ταύτα τώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δύο πράματα. Είτε επανεκκίνηση, είτε φόνο κι αντικατάσταση. Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαστεί να χρεοκοπήσουν οι πάντες και τα πάντα και να ξεκινήσουμε με μηδενικό χρέος αλλά αυτή την φορά με λιγότερους παίκτες στο γήπεδο...οι οποίοι, συν τοις άλλοις παίζουν όλοι και για την ομάδα (κάτι το οποίον απλώς επιταχύνει τον χρόνο επανεμφάνισης της νόσου). Έτσι το μόνο που κάνουμε είναι μια ωραιότατη λοβοτομή, ένα ζευγάρι παρωπίδες και πάμε πάλι από την αρχή. Ωσπου σε λίγο καιρό (σε 10, 20, 30 χρόνια) να ξανασυναντήσουμε την επόμενη "πρωτόγνωρη", "απρόβλεπτη", "μοναδική" κρίση και να ψάχνουμε να βρούμε τι πήγε στραβά.
Στην δεύτερη περίπτωση που είναι και η πλέον απίθανη λόγω επίκτητων ανθρωπίνων χαρακτηριστικών όπως η τύφλωση, η βλακεία, ο φανατισμός και η κουτοπονηριά (που συνοψίζεται στην φράση "ασε τους άλλους να πεθάνουν, εγώ θα εκμεταλλευτώ την κρίση, θα πατήσω επί πτωμάτων και θα βγω από αυτήν πιο δυνατός"), θα πρέπει να φονεύσουμε τον καπιταλισμό και μαζί μ'αυτόν ό,τι τον συντηρεί και τον επιβάλει. Δηλαδή από την διαφήμιση (προπαγάνδιση δηλαδή αλλά οι καπιταλιστές αρέσκονται στους ευφημισμούς) και το αντιπροσωπευτικό "δημοκρατικό" συστημα, μέχρι τα σύνορα και τα εθνικοκεντρικά κράτη. Ο,τιδήποτε δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό (διότι ευγενής άμιλλα δεν νοείται στον καπιταλισμό...είναι σαν να ζητά κανείς από μια τίγρη να γίνει χορτοφάγος) πρέπει να απορριφθεί και να πεθάνει.
Η τεχνολογία, η τεχνογνωσία, η επιστημονικές γνώσεις και τα μέσα παραγωγής για να παράγουμε τα πάντα για τους πάντες υπάρχουν. Τα παιδιά στην Αφρική δεν πεθαίνουν επειδή δεν παράγονται αρκετά τρόφιμα, πεθαίνουν επειδή δεν έχουν χρήματα να τα αγοράσουν. Παρομοίως, δεν μένουν δισεκατομμύρια ανθρώπων σε παραγκουπολεις επειδή δεν υπάρχουν σπίτια ή υλικά για την κατασκευή τους, ούτε δεν έχουν πρόσβαση στην μόρφωση δισεκατομμύρια παιδιά επειδή δεν υπάρχουν δάσκαλοι και βιβλία. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του ότι δεν έχουν "χρήματα" και λόγω των προταιρεοτήτων των κεφαλαιούχων, προταιρεότητες οι οποίες επιβάλονται απο τον καπιταλισμό τον ίδιο κι όχι από την διεφθαρμένη ή άπληστη φύση τους. Οι λύσεις θεωρητικώς είναι απλές. Η δυσκολία έγκειται στο να κάνει η ανθρωποτητα κι ο καθένας μας χωριστά την ρήξη με τις αντιλήψεις, τις προκαταλήψεις και τους μύθους που τεχνιέντως μας έχουν διαιωνίσει οι προηγούμενες γεννεές. Νομοτελειακώς η ρήξη θα γίνει, είτε από ανάγκη είτε από έλλειψη εναλλακτικών. Το θέμα είναι να γίνει συνειδητά, αυτοβούλως και με σχεδιασμό. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
We are what we do - Somos lo que hacemos - Eduardo Galeano
Somos lo que hacemos; sobre todo, lo que hacemos para cambiar lo que somos
"We are what we do, especially what we do to change what we are...A literature born
in the process of crisis and change, and deeply immersed in the risks and
events of its time, can indeed help to create the symbols of the new
reality, and perhaps--if talent and courage are not lacking--throw light on
the signs along the road...To claim that literature on its own is going to
change reality would be an act of madness or arrogance. It seems to me no
less foolish to deny that it can aid in making this change."
Ομπάμα, Μπούς και Γκουαντάναμο....ίδιες πολιτικές
Με το πέρασμα των πρώτων εβδομάδων αρχίζουν να καταγράφονται πιο ξεκάθαρα και οι πραγματικές επιλογές της νέας προεδρίας στις ΗΠΑ. Κατά πόσο πρόκειται για ουσιαστικό επαναπροσανατολισμό απέναντι στην πολιτική Μπους, ή για προσαρμογές σκοπιμότητας στα πλαίσια νέων τακτικών επιλογών, δείχνουν τα μέτρα που αποφασίστηκαν πρόσφατα σχετικά με την νομοθεσία και την πρακτική των κολαστηρίων τύπου Γκουαντάναμο.
Γράφει σε άρθρο της Χριστίνας Πάντζου η χθεσινή (Κυριακάτικη) Ελευθεροτυπία με τίτλο «Όχι στο Γκουαντάναμο, ναι σε όλα τ’ άλλα»:
«Το Γκουαντάναμο κλείνει, τα έκτακτα στρατοδικεία καταργούνται, τα βασανιστήρια απαγορεύονται και όλοι οι κρατούμενοι δικαιούνται νομικής εκπροσώπησης και δικαστικών προσφυγών. Τριάντα μέρες όμως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του νέου προέδρου, δυο αποφάσεις αμφισβητούν αυτή τη ρήξη.
*Πρώτα ήρθε η αποκάλυψη των «Λος Άντζελες Τάιμς» ότι διατηρεί το δικαίωμα της CIA να κάνει μεταγωγές, δηλαδή παράνομες απαγωγές και μεταφορές των συλληφθέντων σε σύμμαχες χώρες για να ανακρίνονται και να κρατούνται σε μυστικά κέντρα επ’ αόριστον.
*Έπειτα, το υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάνθηκε ότι οι κρατούμενοι στην αμερικανική βάση του Μπαγκράμ, στο βόρειο Αφγανιστάν, δεν έχουν δικαίωμα προσφυγής στην αμερικανική Δικαιοσύνη ώστε να διερευνηθούν τα εναντίον τους στοιχεία και είτε να δικαστούν είτε να απελευθερωθούν.
Η απόφαση υιοθετεί πλήρως την πολιτική Μπους, που υποστήριζε ότι οι «μαχητές του εχθρού» δεν καλύπτονται από τα ομοσπονδιακά δικαστήρια γιατί είναι ξένοι που συνελήφθησαν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο, το 2004 και το 2006, απέρριψε αυτή τη θέση, αποφαινόμενο ότι η βάση στο Γκουαντάναμο αποτελεί αμερικανικό έδαφος και, συνεπώς, οι κρατούμενοι δικαιούνται των νομικών εγγυήσεων που προβλέπονται στις ΗΠΑ».
Φιλάρεσκα ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε απανωτές αναφορές στον Αβραάμ Λίνκολν, για να εκμεταλλευτεί την εκτίμηση που τρέφει η κοινή γνώμη στην προσφορά του. Φαίνεται όμως ότι ξεχνά την βασική ρήση του: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Ή για να το πούμε με τον απλό Ελληνικό τρόπο: «Τι έχεις Γιάννη μ΄; Τι είχα πάντα!»
Γράφει σε άρθρο της Χριστίνας Πάντζου η χθεσινή (Κυριακάτικη) Ελευθεροτυπία με τίτλο «Όχι στο Γκουαντάναμο, ναι σε όλα τ’ άλλα»:
«Το Γκουαντάναμο κλείνει, τα έκτακτα στρατοδικεία καταργούνται, τα βασανιστήρια απαγορεύονται και όλοι οι κρατούμενοι δικαιούνται νομικής εκπροσώπησης και δικαστικών προσφυγών. Τριάντα μέρες όμως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του νέου προέδρου, δυο αποφάσεις αμφισβητούν αυτή τη ρήξη.
*Πρώτα ήρθε η αποκάλυψη των «Λος Άντζελες Τάιμς» ότι διατηρεί το δικαίωμα της CIA να κάνει μεταγωγές, δηλαδή παράνομες απαγωγές και μεταφορές των συλληφθέντων σε σύμμαχες χώρες για να ανακρίνονται και να κρατούνται σε μυστικά κέντρα επ’ αόριστον.
*Έπειτα, το υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάνθηκε ότι οι κρατούμενοι στην αμερικανική βάση του Μπαγκράμ, στο βόρειο Αφγανιστάν, δεν έχουν δικαίωμα προσφυγής στην αμερικανική Δικαιοσύνη ώστε να διερευνηθούν τα εναντίον τους στοιχεία και είτε να δικαστούν είτε να απελευθερωθούν.
Η απόφαση υιοθετεί πλήρως την πολιτική Μπους, που υποστήριζε ότι οι «μαχητές του εχθρού» δεν καλύπτονται από τα ομοσπονδιακά δικαστήρια γιατί είναι ξένοι που συνελήφθησαν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο, το 2004 και το 2006, απέρριψε αυτή τη θέση, αποφαινόμενο ότι η βάση στο Γκουαντάναμο αποτελεί αμερικανικό έδαφος και, συνεπώς, οι κρατούμενοι δικαιούνται των νομικών εγγυήσεων που προβλέπονται στις ΗΠΑ».
Φιλάρεσκα ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε απανωτές αναφορές στον Αβραάμ Λίνκολν, για να εκμεταλλευτεί την εκτίμηση που τρέφει η κοινή γνώμη στην προσφορά του. Φαίνεται όμως ότι ξεχνά την βασική ρήση του: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Ή για να το πούμε με τον απλό Ελληνικό τρόπο: «Τι έχεις Γιάννη μ΄; Τι είχα πάντα!»
Απάντηση στον λίβελο του Ανδριανόπουλου
Καιρό τώρα αντιστεκόμουν στον πειρασμό να απαντήσω στα (κατ'ευφημισμόν) (αν-)άρθρα του Ανδριανόπουλου. Ύστερα από το τελευταίο παραλήρημα φανατισμένου νεοφιλελευθερισμού όμως, κάμφθηκαν και οι τελευταίες αντιστάσεις μου. Στο παγκόσμιο καζίνο και μηχανή προπαγάνδας που έχουν στήσει ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του δεν χωράνε δισταγμοί.
Ερωτάται ο Ανδριανόπουλος, "Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι;".
Είχα την εντύπωση πως ο Ανδριανόπουλος γνώριζε πως για την χορήγηση δανείων, είτε στεγαστικών, είτε καταναλωτικών, υπάρχουν ειδικοί ελεγκτικοί οργανισμοί οι οποίοι κρίνουν το ποιός δικαιούται δανείου και ποιός όχι(ιδιωτικές εταιρείες ασφαλώς κι αυτές οι οποίες στον φανταστικό κόσμο του Ανδριανόπουλου είτε δεν υφίστανται, είτε είναι υπεράνω χρημάτων κι επομένως φερέγγυες). Οι εταιρείες αυτές βαθμολογούσαν με ΑΑΑ δάνεια και δεξαμενές δανείων, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων θά'πρεπε να λάβουν τον χαρακτηρισμό των σκουπιδιών (junk). Ασφαλώς, μιας και ο μεσίτης, και η ελεγκτική εταιρεία και η τράπεζα έπαιρναν κομμάτι από την πίτα, ουδείς ενδιαφερόταν. Εξάλλου, ΄κατά την χορήγηση ενός στεγαστικού δανείου, ως εγγύηση ο δανειολήπτης προσφέρει το ίδιο του σπίτι. Μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν αντιλαμβάνεται καν την σημασία της"υποθήκης"; Στην συναλλαγή μεταξύ δανειολήπτη και δανειοδότη, σε περίπτωση αδυναμίας πλήρωσης των όρων, ο πρώτος διακινδυνεύει την περιουσία του κι ο δεύτερος (εάν είναι τράπεζα) αέρα κοπανιστό ο οποίος μετετράπη σε χρήματα την στιγμή που ενεγράφει ως χρεωστικό ποσό στα λογιστικά βιβλία της τραπέζης. Διότι τα χρήματα που οι τράπεζες μας δανείζουν δεν υπάρχουν εξ'αρχής αλλά δημιουργούνται από το τίποτε κατά την σύναψη του δανείου.
Προφανώς και πάλι, η αξίες των οικημάτων, και επομένως το ύψος του δανείου και άρα και η αποζημίωση των τραπεζών σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου από την πλευρά του δανειολήπτη, δεν είχαν καθοριστεί από τους ίδιους τους αγοραστές αλλά από τις "αξιόπιστες" εταιρείες αξιολόγησης. Αυτό βεβαίως σε συνδυασμό με τον "αντικειμενικότατο" χαρακτηρισμό των δεξαμενών δανείων ως ΑΑΑ, γινόταν, με σκοπό την μεταπώλησή τους σε επενδυτές οι οποίοι εξαπατήθηκαν μιας και δεν γνώριζαν τι αγόραζαν. Ή μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν γνωρίζει καν τι είναι CDO και CDS; Αυτοί οι επενδυτές δεν ήταν μόνο κεφαλαιούχοι πλουτοκράτες αλλά κυρίως συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή ήταν τα δεδουλευμένα χρήματα του εργαζόμενου πολίτη με τα οποία οι χρηματιστές έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο παγκόσμιο καζίνο χωρίς να δίνουν λογαρισμό σε κανέναν και χωρίς να διακινδυνεύουν οι ίδιοι τίποτε (πάντα με το αζημίωτο). Οι απώλειες στα ταμεία αυτά σε ολόκληρο τον κόσμο ανέρχονται στα τρισεκατομμύρια €. Τα χρήματα των εργαζομένων έγιναν καπνός αλλά ο Ανδριανόπουλος πιστεύει μέσα στην γενική τύφλωσή του, πως οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι δεν επωφελήθηκαν από αυτά. Ασχέτως εάν με τα κεφάλαια των ταμίων αύξαναν τα μετοχικά τους κεφάλαια οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι...δηλαδή με άλλα λόγια λάμβαναν άτοκα δάνεια (μέσω των χρηματιστών) με την "υπόσχεση" ότι ίσως, μπορεί, πιθανώς, να αυξηθεί η μετοχή των εταιριών τους.
Μιλάει ο Ανδριανόπουλος για το πως οι "έλληνες πολίτες" πλούτισαν με τα δανικά του κράτους. Μα αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει αυτή την στιγμή και στις ΗΠΑ; Πως μερικές χιλιάδες λαμβάνουν μπόνους, μερίσματα και μισθούς εκατομμυρίων την στιγμή που εκατομμύρια πολιτών χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και τις ζωές τους; Η κατά 70% αύξηση των αστέγων το τελευταίο έτος προέρχεται από ανθρώπους που έφαγαν τα δανικά του κράτους; Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δανίζονται οι ΗΠΑ καταλήγουν στις τσέπες των αστέγων και των δεκάδων εκατομμυρίων ανασφάλιστων και ανέργων ή στις τσέπες των τραπεζιτών, των πολιτικών, των μεγαλοβιομηχάνων και των χρηματιστών;
Οι νεόπλουτοι "έλληνες πολίτες" που επικαλείται ο Ανδριανόπουλος αντιπροσωπεύουν τον μέσο πολίτη άραγε ή τον μέσο άνθρωπο με τον οποίο συνδιαλέγεται ο υπηρέτης του νεοφιλελευθερισμου; Διότι και στην Κίνα και στην Κολομβία και στην Ινδονησία αν πάει κανείς, θα δει χιλιάδες ανθρώπων να κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και να τρώνε μέσα στην χλιδή και στις πολυτέλειες (με δανικά του κράτους πάντα τα οποία καλείται να ξεπληρώσει ο μέσος πολίτης των χωρών αυτών). Όμως θα δεί και δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του με την συνήθη μυωπική τους ματιά βλέπουν την Ελλάδα γεμάτη πολίτες που πλούτισαν με δανικά (μιας και βρίσκονται και ζουν δίπλα τους) αλλά αγνοούν την ύπαρξη εκατομμυρίων πολιτών που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων ή των αστέγων, των εργαζόμενων που αν και απασχολούνται σε 2 δουλειές δεν μπορούν να προσφέρουν στις οικογένειές τους μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ολους αυτούς οι Ανδριανόπουλοι δεν τούς βλέπουν....είναι μακρυά βλέπετε, εκτός του οπτικού τους πεδίου.
Δεν θα εισέλθω καν στο θέμα της πλύσης εγκεφάλου και του δια της προπαγάνδας επιβαλλόμενου καταναλωτικού και "του φαίνεσθαι" τρόπου ζωής. Αυτά πλέον είναι προφανή ακόμη και στα θύματά τους. Εκτός ίσως από τους έρποντες υπηρέτες της πλουτοκρατίας, τύπου Ανδριανόπουλου, όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πως όπου αποτυγχάνει η επιβολή μέσω καταπίεσης έρχεται η σύγχρονη "ψυχαγωγία", η διαφήμιση και τα ΜΜ"Ε" για να οδηγήσουν τον πολίτη σε προκαθορισμένες επιλογές και τρόπους ζωής. Ψιλά γράμματα για τους δογματικούς, τυφλοπόντικες του καπιταλισμού.
Ποιά είναι άραγε η αιτία της τύφλωσής και της παρανοϊκής αυτής αντίληψης που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για την πραγματικότητα; Πλήρης άγνοια και έλλειψη νοημοσύνης ή πλήρης δουλεία και αφοσίωση στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων; Εάν ισχύει το πρώτο, τότε εξηγείται με μεγάλη ευκολία η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης ολόκληρος μιας και κυβερνούμαστε από διαφόρων τύπων Ανδιανόπουλους. Στην περίπτωση που ισχύει το δεύτερο, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και πρέπει αυτός και οι όμοιοί του να καταλήξουν το γρηγορότερο δυνατόν στην φυλακή για τα οικονομικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζουν να διαπράττουν.
Όχι, δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω πως για αρκετό καιρό ακόμη οι πολίτες θα συνεχίζουν να ανέχονται να κυβερνώνται από αυτού του είδους τους ανθρώπους. Και αυτή είναι η βασική κατηγορία που προσάπτω στον "μέσο πολίτη", ο οποίος με την (φρούδα) ελπίδα του πλουτισμού λειτουργεί ως στυλοβάτης των πλέον διεφθαρμένων και φανατισμένων ανθρωποειδών που περπατούν πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη.
Συγχωρέστε μου την παράληψη της προσφώνησης "κύριος" για τον Ανδριανόπουλο, αλλά ακόμη κι όταν γράφω μού είναι εξαιρετικώς δύσκολο το να υποκρίνομαι μιας και η λέξη κύριος προϋποθέτει και την ύπαρξη κύρους, κι από αυτό υπάρχει πλήρης έλλειψη όταν ο φανατισμός συνδυάζεται με τον δογματισμό και την ιδιοτέλεια.
Ερωτάται ο Ανδριανόπουλος, "Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι;".
Είχα την εντύπωση πως ο Ανδριανόπουλος γνώριζε πως για την χορήγηση δανείων, είτε στεγαστικών, είτε καταναλωτικών, υπάρχουν ειδικοί ελεγκτικοί οργανισμοί οι οποίοι κρίνουν το ποιός δικαιούται δανείου και ποιός όχι(ιδιωτικές εταιρείες ασφαλώς κι αυτές οι οποίες στον φανταστικό κόσμο του Ανδριανόπουλου είτε δεν υφίστανται, είτε είναι υπεράνω χρημάτων κι επομένως φερέγγυες). Οι εταιρείες αυτές βαθμολογούσαν με ΑΑΑ δάνεια και δεξαμενές δανείων, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων θά'πρεπε να λάβουν τον χαρακτηρισμό των σκουπιδιών (junk). Ασφαλώς, μιας και ο μεσίτης, και η ελεγκτική εταιρεία και η τράπεζα έπαιρναν κομμάτι από την πίτα, ουδείς ενδιαφερόταν. Εξάλλου, ΄κατά την χορήγηση ενός στεγαστικού δανείου, ως εγγύηση ο δανειολήπτης προσφέρει το ίδιο του σπίτι. Μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν αντιλαμβάνεται καν την σημασία της"υποθήκης"; Στην συναλλαγή μεταξύ δανειολήπτη και δανειοδότη, σε περίπτωση αδυναμίας πλήρωσης των όρων, ο πρώτος διακινδυνεύει την περιουσία του κι ο δεύτερος (εάν είναι τράπεζα) αέρα κοπανιστό ο οποίος μετετράπη σε χρήματα την στιγμή που ενεγράφει ως χρεωστικό ποσό στα λογιστικά βιβλία της τραπέζης. Διότι τα χρήματα που οι τράπεζες μας δανείζουν δεν υπάρχουν εξ'αρχής αλλά δημιουργούνται από το τίποτε κατά την σύναψη του δανείου.
Προφανώς και πάλι, η αξίες των οικημάτων, και επομένως το ύψος του δανείου και άρα και η αποζημίωση των τραπεζών σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου από την πλευρά του δανειολήπτη, δεν είχαν καθοριστεί από τους ίδιους τους αγοραστές αλλά από τις "αξιόπιστες" εταιρείες αξιολόγησης. Αυτό βεβαίως σε συνδυασμό με τον "αντικειμενικότατο" χαρακτηρισμό των δεξαμενών δανείων ως ΑΑΑ, γινόταν, με σκοπό την μεταπώλησή τους σε επενδυτές οι οποίοι εξαπατήθηκαν μιας και δεν γνώριζαν τι αγόραζαν. Ή μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν γνωρίζει καν τι είναι CDO και CDS; Αυτοί οι επενδυτές δεν ήταν μόνο κεφαλαιούχοι πλουτοκράτες αλλά κυρίως συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή ήταν τα δεδουλευμένα χρήματα του εργαζόμενου πολίτη με τα οποία οι χρηματιστές έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο παγκόσμιο καζίνο χωρίς να δίνουν λογαρισμό σε κανέναν και χωρίς να διακινδυνεύουν οι ίδιοι τίποτε (πάντα με το αζημίωτο). Οι απώλειες στα ταμεία αυτά σε ολόκληρο τον κόσμο ανέρχονται στα τρισεκατομμύρια €. Τα χρήματα των εργαζομένων έγιναν καπνός αλλά ο Ανδριανόπουλος πιστεύει μέσα στην γενική τύφλωσή του, πως οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι δεν επωφελήθηκαν από αυτά. Ασχέτως εάν με τα κεφάλαια των ταμίων αύξαναν τα μετοχικά τους κεφάλαια οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι...δηλαδή με άλλα λόγια λάμβαναν άτοκα δάνεια (μέσω των χρηματιστών) με την "υπόσχεση" ότι ίσως, μπορεί, πιθανώς, να αυξηθεί η μετοχή των εταιριών τους.
Μιλάει ο Ανδριανόπουλος για το πως οι "έλληνες πολίτες" πλούτισαν με τα δανικά του κράτους. Μα αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει αυτή την στιγμή και στις ΗΠΑ; Πως μερικές χιλιάδες λαμβάνουν μπόνους, μερίσματα και μισθούς εκατομμυρίων την στιγμή που εκατομμύρια πολιτών χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και τις ζωές τους; Η κατά 70% αύξηση των αστέγων το τελευταίο έτος προέρχεται από ανθρώπους που έφαγαν τα δανικά του κράτους; Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δανίζονται οι ΗΠΑ καταλήγουν στις τσέπες των αστέγων και των δεκάδων εκατομμυρίων ανασφάλιστων και ανέργων ή στις τσέπες των τραπεζιτών, των πολιτικών, των μεγαλοβιομηχάνων και των χρηματιστών;
Οι νεόπλουτοι "έλληνες πολίτες" που επικαλείται ο Ανδριανόπουλος αντιπροσωπεύουν τον μέσο πολίτη άραγε ή τον μέσο άνθρωπο με τον οποίο συνδιαλέγεται ο υπηρέτης του νεοφιλελευθερισμου; Διότι και στην Κίνα και στην Κολομβία και στην Ινδονησία αν πάει κανείς, θα δει χιλιάδες ανθρώπων να κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και να τρώνε μέσα στην χλιδή και στις πολυτέλειες (με δανικά του κράτους πάντα τα οποία καλείται να ξεπληρώσει ο μέσος πολίτης των χωρών αυτών). Όμως θα δεί και δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του με την συνήθη μυωπική τους ματιά βλέπουν την Ελλάδα γεμάτη πολίτες που πλούτισαν με δανικά (μιας και βρίσκονται και ζουν δίπλα τους) αλλά αγνοούν την ύπαρξη εκατομμυρίων πολιτών που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων ή των αστέγων, των εργαζόμενων που αν και απασχολούνται σε 2 δουλειές δεν μπορούν να προσφέρουν στις οικογένειές τους μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ολους αυτούς οι Ανδριανόπουλοι δεν τούς βλέπουν....είναι μακρυά βλέπετε, εκτός του οπτικού τους πεδίου.
Δεν θα εισέλθω καν στο θέμα της πλύσης εγκεφάλου και του δια της προπαγάνδας επιβαλλόμενου καταναλωτικού και "του φαίνεσθαι" τρόπου ζωής. Αυτά πλέον είναι προφανή ακόμη και στα θύματά τους. Εκτός ίσως από τους έρποντες υπηρέτες της πλουτοκρατίας, τύπου Ανδριανόπουλου, όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πως όπου αποτυγχάνει η επιβολή μέσω καταπίεσης έρχεται η σύγχρονη "ψυχαγωγία", η διαφήμιση και τα ΜΜ"Ε" για να οδηγήσουν τον πολίτη σε προκαθορισμένες επιλογές και τρόπους ζωής. Ψιλά γράμματα για τους δογματικούς, τυφλοπόντικες του καπιταλισμού.
Ποιά είναι άραγε η αιτία της τύφλωσής και της παρανοϊκής αυτής αντίληψης που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για την πραγματικότητα; Πλήρης άγνοια και έλλειψη νοημοσύνης ή πλήρης δουλεία και αφοσίωση στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων; Εάν ισχύει το πρώτο, τότε εξηγείται με μεγάλη ευκολία η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης ολόκληρος μιας και κυβερνούμαστε από διαφόρων τύπων Ανδιανόπουλους. Στην περίπτωση που ισχύει το δεύτερο, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και πρέπει αυτός και οι όμοιοί του να καταλήξουν το γρηγορότερο δυνατόν στην φυλακή για τα οικονομικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζουν να διαπράττουν.
Όχι, δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω πως για αρκετό καιρό ακόμη οι πολίτες θα συνεχίζουν να ανέχονται να κυβερνώνται από αυτού του είδους τους ανθρώπους. Και αυτή είναι η βασική κατηγορία που προσάπτω στον "μέσο πολίτη", ο οποίος με την (φρούδα) ελπίδα του πλουτισμού λειτουργεί ως στυλοβάτης των πλέον διεφθαρμένων και φανατισμένων ανθρωποειδών που περπατούν πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη.
Συγχωρέστε μου την παράληψη της προσφώνησης "κύριος" για τον Ανδριανόπουλο, αλλά ακόμη κι όταν γράφω μού είναι εξαιρετικώς δύσκολο το να υποκρίνομαι μιας και η λέξη κύριος προϋποθέτει και την ύπαρξη κύρους, κι από αυτό υπάρχει πλήρης έλλειψη όταν ο φανατισμός συνδυάζεται με τον δογματισμό και την ιδιοτέλεια.
Ο ορισμός του απαρτχάιντ - Γάζα
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης ενάντια στο απαρτχάιντ του ΟΗΕ ,που τέθηκε σε ισχύ από 18-7-1976,το καθεστώς του ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές και όλες τις πρακτικές φυλετικών διακρίσεων και απάνθρωπων πράξεων ,που στόχο έχουν την εγκαθίδρυση ή τη διατήρηση της κυριαρχίας μιας φυλετικής ομάδας ,πάνω σε μια άλλη μέσω της καταστολής αυτής της τελευταίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
· Αρνηση του δικαιώματος στη ζωή και την ελευθερία σε μια φυλετική ομάδα.
· Η αφαίρεση της ζωής.
· Κάθε παραβίαση της σωματικής και διανοητικής ακεραιότητας ,της ελευθερίας και αξιοπρέπειας μιας φυλετικής ομάδας ή η υποβολή της σε βασανιστήρια ή σε ποινές ή σε μεταχείριση εγκληματική,απάνθρωπη και εξευτελιστική.
· Η αυθαίρετη σύλληψη και φυλάκιση των μελών μιας φυλετικής ομάδας.
· Η επιβολή σε μια φυλετική ομάδα συνθηκών ζωής που επιφέρουν την ολική ή μερική φυσική τους εξόντωση.
· Η λήψη μέτρων νομοθετικών ή άλλων που στοχεύουν να εμποδίσουν μία φυλετική ομάδα να συμμετέχει στη πολιτική,κοινωνική,οικονομική,πολιτιστική ζωή της χώρας.
· Η λήψη μέτρων νομοθετικών ή άλλων που στοχεύουν στο διαχωρισμό του πληθυσμού με φυλετικά κριτήρια και στη δημιουργία γκέτο για μια φυλετική ομάδα.
· Δίωξη των οργανώσεων που αντιτίθενται στο απαρχάιντ.
Σύμφωνα με το άρθρο 1 της παραπάνω σύμβασης το έγκλημα του απαρτχάιντ είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας,ενώ σύμφωνα με το άρθρο 5 τα άτομα που κατηγορούνται για πραξεις του άρθρου 2 δικάζονται από το διεθνές ποινικό δικαστήριο.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Ισραήλ έχουν παραβιάσει το σύνολο των παραπάνω άρθρων και αυτό για τους παρακάτω λόγους:
· Με τον παράνομο αποκλεισμό της Γάζας από τον Ιούνιο του 2007,το Ισραήλ επέβαλε στους 1.500.000 Παλαιστινίους της στενής αυτής λωρίδας γης,που έχει το μέγεθος της Θάσου, συνθήκες ζωής που αποσκοπούσαν στην φυσική τους εξόντωση (απαγόρευση εισόδου τροφίμων,φαρμάκων και καυσίμων) ,έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική (έλλειψη πόσιμου νερού,βομβαρδισμοί αποχετευτικού δικτύου) και διανοητική ακεραιότητά τους (έλλειψη ύπνου από νυχτερινούς βομβαρδισμούς,πείνα,δίψα,ανασφάλεια) και τους υπέβαλε σε μεταχείριση απάνθρωπη και εξευτελιστική.
· Αφαίρεσε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους είτε λόγω των βομβαρδισμών (βόμβες συμβατικές,απεμπλουτισμένου ουρανίου,διασποράς), είτε λόγω των απάνθρωπων συνθηκών ζωής (έλλειψη φαρμάκων ,τροφίμωνκ.λ.π.)
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα για κλείσιμο όλων των εμπορικών περασμάτων (ΕΡΕΤΖ,ΚΕΡΝΙ) και απαγόρευσε στους παλαιστίνιους ψαράδες να ψαρεύουν στα χωρικά ύδατα της Γάζας ,στραγγαλίζοντας οικονομικά το πληθυσμό .
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα για την απαγόρευση εισόδου και εξόδου από τη Γάζα παραβιάζοντας το δικαίωμα στην ελευθερία των παλαιστινίων.
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Παλαιστίνης,δηλ.της Χαμάς,χαρακτηρίζοντάς την τρομοκρατική,ακυρώνοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και εμποδίζοντας τη νόμιμη κυβέρνηση να κυβερνήσει,αρνούμενη έτσι το δικαίωμα των παλαιστινίων να συμμετέχουν στη πολιτική ζωή της χώρας τους.
Ολα τα παραπάνω σαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ,αλλά και εγκλήματα πολέμου τιμωρούνται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο ,από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο,αλλά και από τις χώρες εκείνες που έχουν διεθνή δικαιοδοσία για τέτοια εγκλήματα ,όπως το Βελγιο.
Ισως γι αυτό το λόγο οι επί κεφαλής του Ισραηλινού στρατού προετοιμάζοντας την υπερασπιστική τους γραμμή,ως κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας,ρίχνουν από τα δολοφονικά βομβαρδιστικά τους ,λίγο πριν αφήσουν τις βόμβες διασποράς, «ανθρωπιστικές»προκηρύξεις καλώντας τους κατοίκους της Γάζας,που δεν έχουν που αλλού να πάνε,να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους γιατί θα βομβαρδισθούν.
Το απαρτχάιντ της Ν.Αφρικής έπεσε με μπουκοταζ.Το ισραηλινό απαρτχάιντ θα πέσει με τον ίδιο τρόπο.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης ενάντια στο απαρτχάιντ του ΟΗΕ ,που τέθηκε σε ισχύ από 18-7-1976,το καθεστώς του ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές και όλες τις πρακτικές φυλετικών διακρίσεων και απάνθρωπων πράξεων ,που στόχο έχουν την εγκαθίδρυση ή τη διατήρηση της κυριαρχίας μιας φυλετικής ομάδας ,πάνω σε μια άλλη μέσω της καταστολής αυτής της τελευταίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
· Αρνηση του δικαιώματος στη ζωή και την ελευθερία σε μια φυλετική ομάδα.
· Η αφαίρεση της ζωής.
· Κάθε παραβίαση της σωματικής και διανοητικής ακεραιότητας ,της ελευθερίας και αξιοπρέπειας μιας φυλετικής ομάδας ή η υποβολή της σε βασανιστήρια ή σε ποινές ή σε μεταχείριση εγκληματική,απάνθρωπη και εξευτελιστική.
· Η αυθαίρετη σύλληψη και φυλάκιση των μελών μιας φυλετικής ομάδας.
· Η επιβολή σε μια φυλετική ομάδα συνθηκών ζωής που επιφέρουν την ολική ή μερική φυσική τους εξόντωση.
· Η λήψη μέτρων νομοθετικών ή άλλων που στοχεύουν να εμποδίσουν μία φυλετική ομάδα να συμμετέχει στη πολιτική,κοινωνική,οικονομική,πολιτιστική ζωή της χώρας.
· Η λήψη μέτρων νομοθετικών ή άλλων που στοχεύουν στο διαχωρισμό του πληθυσμού με φυλετικά κριτήρια και στη δημιουργία γκέτο για μια φυλετική ομάδα.
· Δίωξη των οργανώσεων που αντιτίθενται στο απαρχάιντ.
Σύμφωνα με το άρθρο 1 της παραπάνω σύμβασης το έγκλημα του απαρτχάιντ είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας,ενώ σύμφωνα με το άρθρο 5 τα άτομα που κατηγορούνται για πραξεις του άρθρου 2 δικάζονται από το διεθνές ποινικό δικαστήριο.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Ισραήλ έχουν παραβιάσει το σύνολο των παραπάνω άρθρων και αυτό για τους παρακάτω λόγους:
· Με τον παράνομο αποκλεισμό της Γάζας από τον Ιούνιο του 2007,το Ισραήλ επέβαλε στους 1.500.000 Παλαιστινίους της στενής αυτής λωρίδας γης,που έχει το μέγεθος της Θάσου, συνθήκες ζωής που αποσκοπούσαν στην φυσική τους εξόντωση (απαγόρευση εισόδου τροφίμων,φαρμάκων και καυσίμων) ,έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική (έλλειψη πόσιμου νερού,βομβαρδισμοί αποχετευτικού δικτύου) και διανοητική ακεραιότητά τους (έλλειψη ύπνου από νυχτερινούς βομβαρδισμούς,πείνα,δίψα,ανασφάλεια) και τους υπέβαλε σε μεταχείριση απάνθρωπη και εξευτελιστική.
· Αφαίρεσε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους είτε λόγω των βομβαρδισμών (βόμβες συμβατικές,απεμπλουτισμένου ουρανίου,διασποράς), είτε λόγω των απάνθρωπων συνθηκών ζωής (έλλειψη φαρμάκων ,τροφίμωνκ.λ.π.)
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα για κλείσιμο όλων των εμπορικών περασμάτων (ΕΡΕΤΖ,ΚΕΡΝΙ) και απαγόρευσε στους παλαιστίνιους ψαράδες να ψαρεύουν στα χωρικά ύδατα της Γάζας ,στραγγαλίζοντας οικονομικά το πληθυσμό .
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα για την απαγόρευση εισόδου και εξόδου από τη Γάζα παραβιάζοντας το δικαίωμα στην ελευθερία των παλαιστινίων.
· Ελαβε νομοθετικά μέτρα κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Παλαιστίνης,δηλ.της Χαμάς,χαρακτηρίζοντάς την τρομοκρατική,ακυρώνοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και εμποδίζοντας τη νόμιμη κυβέρνηση να κυβερνήσει,αρνούμενη έτσι το δικαίωμα των παλαιστινίων να συμμετέχουν στη πολιτική ζωή της χώρας τους.
Ολα τα παραπάνω σαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ,αλλά και εγκλήματα πολέμου τιμωρούνται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο ,από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο,αλλά και από τις χώρες εκείνες που έχουν διεθνή δικαιοδοσία για τέτοια εγκλήματα ,όπως το Βελγιο.
Ισως γι αυτό το λόγο οι επί κεφαλής του Ισραηλινού στρατού προετοιμάζοντας την υπερασπιστική τους γραμμή,ως κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας,ρίχνουν από τα δολοφονικά βομβαρδιστικά τους ,λίγο πριν αφήσουν τις βόμβες διασποράς, «ανθρωπιστικές»προκηρύξεις καλώντας τους κατοίκους της Γάζας,που δεν έχουν που αλλού να πάνε,να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους γιατί θα βομβαρδισθούν.
Το απαρτχάιντ της Ν.Αφρικής έπεσε με μπουκοταζ.Το ισραηλινό απαρτχάιντ θα πέσει με τον ίδιο τρόπο.
How Bin Laden Bankrupted America
The five ways
by Jon Basil Utley
For a man who spent years living in caves, Osama bin Laden sure knows his Sun Tzu and the basics of jujitsu. Sun Tzu's famous dictum was "know yourself" and "know your enemy." Jujitsu is based upon using your enemy's strength against him, e.g., like Jack in "Jack and the Beanstalk," who used the giant's own size and anger to get him to crash from his own weight. Bin Laden understood that the way to beat America was to turn its power back upon itself. His early stated aim was to bankrupt America. He knew his own weaknesses, and he profoundly understood America's, how its pride and fears could trigger irrational, self-destructive reactions.
The genius of bin Laden's pinprick attacks, costing a few hundred thousand dollars, has left America reeling with two unending multi-trillion-dollar wars it doesn't know how to get out of. He knew that his own strength was mainly in his appeal to the minds of men, particularly to the lost dignity of Muslims trampled under the heel of their own dictators, Israel's occupation of the West Bank and Gaza, and America's military. Getting rid of the "far" enemy was the way to take on the "near" ones.
Instigating America to destroy Iraq was a triumph of genius. He must have known about the neoconservative cabal in Washington that was itching to start wars and destroy Iraq. In bin Laden's wildest dreams he then imagined that he could get an enraged America to destroy his enemies while, at the same time, isolating itself from allies and becoming seriously weakened. His prime Arab enemy, secular nationalist socialism, was embodied by the Ba'athist rulers in Iraq. Once destroyed, Muslim resistance could be channeled to religious fundamentalism as the only remaining force honest and profound enough to challenge Arab dictators and American soldiers successfully. In that sense he was allied with Israel, again an intelligent strategy of harnessing his enemies' strength, which, for different reasons, feared Iraq as the most modern, secular nation among the Arabs far more than it feared Muslim fundamentalists. Indeed, in Palestine, Israel built up Islamist Hamas at first as a counterforce to the secular PLO. Successful terrorists come from the well educated, not from fundamentalist fanatics.
Next was his hope that he might get America to destroy his Shi'ite enemy, Iran. He almost succeeded in this too. His prime aim, though, was to get America bogged down in endless, resource-sapping wars on the Asian landmass and disrupt oil flows that benefited his enemies.
Bin Laden understood how America's religious fundamentalists, who had inordinate power in Washington, could be encouraged to sustain religious wars. He "knew" them precisely because he understood his own Muslim fundamentalists, as indeed also the Israeli ones. All could work together in his scheming mind to wreck the global economy, which so benefited American power. In 2002 at a party in my home, I said to Peru's brilliant economist Hernando de Soto that, of course, bin Laden's objective was to drive America out of the Middle East. He replied to me, "Not just that, out of the whole Third World!"
The actual crash in America came about because of the wars, in several ways:
First, financing the wars with debt was the final straw that broke the camel's back. No one knew how much debt would break America, but doubling the national debt from $5 trillion to $10 trillion, with new trillions being borrowed now, finally did it. A government at war seeks political support. Spending billions for an unpopular war and its waste makes it far more difficult to deny billions for more welfare. That's why America is called a warfare-welfare state. Welfare began in Germany in the 19th century when Bismarck sought popular support for his military ventures. It was the trade-off.
Second, the destruction of Iraq, and Bush's constant threats to start bombing Iran, which could have closed down the Strait of Hormuz, brought about sky-high oil prices, which then busted world prosperity. Still, bin Laden might not have imagined that hedge funds would feed the speculation, and that Bush would not release oil from the petroleum reserve, which could have broken the price, because he wanted to keep it in reserve for war against Iran. Then the subsequent collapse of oil prices dried up a major source of foreign buyers for U.S. government bonds, which finance America's wars and reckless debts.
Third, all of Washington's attention was absorbed by the wars, leaving little time or energy for dull domestic issues such as debating reforms to the financial markets. Anyone who questioned the wars' costs was dismissed as unpatriotic. Lies are part of waging war, and losing discredits and exposes the leaders' lies. From discredited American leaders, it was a short step to discredited American financial markets.
Fourth was the toxic alliance of neoconservatives and religious fundamentalists. The neocons were academic Washington policy wonks who dreamed of ruling the world. The "fundies" provided electoral support, because they viewed America as doing God's work among the foreign heathens. Their extremists indeed wanted chaos in the Middle East to "hurry up" God's plans for Armageddon. Instead they served bin Laden's goals.
Fifth, war spending deficits were in effect a massive Keynesian pump-priming operation, bound in the end to leave an economic hangover. Wars make the economy boom with seeming prosperity, but they are actually incredible wastes of resources. Over $200 million for each new fighter plane, $1,000 a day for mercenaries, massive corruption and incompetence in the military occupation – even bin Laden could not have anticipated how costly the war would become.
All of this was indeed foreseen by the wars' many critics, but they could not break through in the major media against the powers and lies of the Bush administration.
Editor John Feffer forecast the wars' consequences precisely in 2002:
"The successful realization of bin Laden's secret strategy will happen not with a bang but with a whimper. Having failed to use the unipolar moment for the world's advantage, the United States runs the risk of following the examples of Russia and England and Turkey, all faded empires whose ambitions overreached themselves. In the worst-case scenario, the U.S. will become the sick man of North America, a victim of military hypertrophy, extremes of wealth and poverty, decay of civil infrastructure, and loss of competitive economic advantage."
At least Americans are told that Washington "succeeded" in preventing any more attacks on the homeland. Maybe, but the more likely reason there have been no further attacks was explained in a letter to the editor of Foreign Policy magazine .pdf by researcher Laura Garcés:
"But one could venture that Osama bin Laden has no reason now to expose himself and expend massive resources when he accomplished exactly what he wanted: billions of dollars of expenditures in launching wars, the total neglect of infrastructure, the loss of thousands of tourists who are wary of staying in line for hours dealing with airport. Decay and bankruptcy is what he sought, and fear is what he wanted to instill. Can anyone doubt that he succeeded?"
by Jon Basil Utley
For a man who spent years living in caves, Osama bin Laden sure knows his Sun Tzu and the basics of jujitsu. Sun Tzu's famous dictum was "know yourself" and "know your enemy." Jujitsu is based upon using your enemy's strength against him, e.g., like Jack in "Jack and the Beanstalk," who used the giant's own size and anger to get him to crash from his own weight. Bin Laden understood that the way to beat America was to turn its power back upon itself. His early stated aim was to bankrupt America. He knew his own weaknesses, and he profoundly understood America's, how its pride and fears could trigger irrational, self-destructive reactions.
The genius of bin Laden's pinprick attacks, costing a few hundred thousand dollars, has left America reeling with two unending multi-trillion-dollar wars it doesn't know how to get out of. He knew that his own strength was mainly in his appeal to the minds of men, particularly to the lost dignity of Muslims trampled under the heel of their own dictators, Israel's occupation of the West Bank and Gaza, and America's military. Getting rid of the "far" enemy was the way to take on the "near" ones.
Instigating America to destroy Iraq was a triumph of genius. He must have known about the neoconservative cabal in Washington that was itching to start wars and destroy Iraq. In bin Laden's wildest dreams he then imagined that he could get an enraged America to destroy his enemies while, at the same time, isolating itself from allies and becoming seriously weakened. His prime Arab enemy, secular nationalist socialism, was embodied by the Ba'athist rulers in Iraq. Once destroyed, Muslim resistance could be channeled to religious fundamentalism as the only remaining force honest and profound enough to challenge Arab dictators and American soldiers successfully. In that sense he was allied with Israel, again an intelligent strategy of harnessing his enemies' strength, which, for different reasons, feared Iraq as the most modern, secular nation among the Arabs far more than it feared Muslim fundamentalists. Indeed, in Palestine, Israel built up Islamist Hamas at first as a counterforce to the secular PLO. Successful terrorists come from the well educated, not from fundamentalist fanatics.
Next was his hope that he might get America to destroy his Shi'ite enemy, Iran. He almost succeeded in this too. His prime aim, though, was to get America bogged down in endless, resource-sapping wars on the Asian landmass and disrupt oil flows that benefited his enemies.
Bin Laden understood how America's religious fundamentalists, who had inordinate power in Washington, could be encouraged to sustain religious wars. He "knew" them precisely because he understood his own Muslim fundamentalists, as indeed also the Israeli ones. All could work together in his scheming mind to wreck the global economy, which so benefited American power. In 2002 at a party in my home, I said to Peru's brilliant economist Hernando de Soto that, of course, bin Laden's objective was to drive America out of the Middle East. He replied to me, "Not just that, out of the whole Third World!"
The actual crash in America came about because of the wars, in several ways:
First, financing the wars with debt was the final straw that broke the camel's back. No one knew how much debt would break America, but doubling the national debt from $5 trillion to $10 trillion, with new trillions being borrowed now, finally did it. A government at war seeks political support. Spending billions for an unpopular war and its waste makes it far more difficult to deny billions for more welfare. That's why America is called a warfare-welfare state. Welfare began in Germany in the 19th century when Bismarck sought popular support for his military ventures. It was the trade-off.
Second, the destruction of Iraq, and Bush's constant threats to start bombing Iran, which could have closed down the Strait of Hormuz, brought about sky-high oil prices, which then busted world prosperity. Still, bin Laden might not have imagined that hedge funds would feed the speculation, and that Bush would not release oil from the petroleum reserve, which could have broken the price, because he wanted to keep it in reserve for war against Iran. Then the subsequent collapse of oil prices dried up a major source of foreign buyers for U.S. government bonds, which finance America's wars and reckless debts.
Third, all of Washington's attention was absorbed by the wars, leaving little time or energy for dull domestic issues such as debating reforms to the financial markets. Anyone who questioned the wars' costs was dismissed as unpatriotic. Lies are part of waging war, and losing discredits and exposes the leaders' lies. From discredited American leaders, it was a short step to discredited American financial markets.
Fourth was the toxic alliance of neoconservatives and religious fundamentalists. The neocons were academic Washington policy wonks who dreamed of ruling the world. The "fundies" provided electoral support, because they viewed America as doing God's work among the foreign heathens. Their extremists indeed wanted chaos in the Middle East to "hurry up" God's plans for Armageddon. Instead they served bin Laden's goals.
Fifth, war spending deficits were in effect a massive Keynesian pump-priming operation, bound in the end to leave an economic hangover. Wars make the economy boom with seeming prosperity, but they are actually incredible wastes of resources. Over $200 million for each new fighter plane, $1,000 a day for mercenaries, massive corruption and incompetence in the military occupation – even bin Laden could not have anticipated how costly the war would become.
All of this was indeed foreseen by the wars' many critics, but they could not break through in the major media against the powers and lies of the Bush administration.
Editor John Feffer forecast the wars' consequences precisely in 2002:
"The successful realization of bin Laden's secret strategy will happen not with a bang but with a whimper. Having failed to use the unipolar moment for the world's advantage, the United States runs the risk of following the examples of Russia and England and Turkey, all faded empires whose ambitions overreached themselves. In the worst-case scenario, the U.S. will become the sick man of North America, a victim of military hypertrophy, extremes of wealth and poverty, decay of civil infrastructure, and loss of competitive economic advantage."
At least Americans are told that Washington "succeeded" in preventing any more attacks on the homeland. Maybe, but the more likely reason there have been no further attacks was explained in a letter to the editor of Foreign Policy magazine .pdf by researcher Laura Garcés:
"But one could venture that Osama bin Laden has no reason now to expose himself and expend massive resources when he accomplished exactly what he wanted: billions of dollars of expenditures in launching wars, the total neglect of infrastructure, the loss of thousands of tourists who are wary of staying in line for hours dealing with airport. Decay and bankruptcy is what he sought, and fear is what he wanted to instill. Can anyone doubt that he succeeded?"
Stagnation in Canadian Politics
Rarely, has a country in the western world, seen such a lack of imagination, vision, ideas, proposals and democratic dialog as Canada has for the past 4 years.
Conservatism (in the political sense) has completely engulfed both the political parties and the vast majority of our society.
Canadian people are afraid of change towards any direction. Our society often reminds me of a scared person, imprissoned and unhappy but content that with little or no effort it can secure all it needs to survive.
We have a conservative party in power that is too scared to be themselves. Canadian people don't won't them to turn Canada in what they envision (turning us into another US state) but in the stagnating and uninspiring political landscape, having the Consevatives leading the country (albeit with a minority government...thank God,say the canadians, a conservative majority would be too scary) generates a warm feeling of security to our society.
On the other hand we have a Liberal party that is remenessing of the past glorious, progressive days, being happy that they have turned into light conservatives. The Liberals have consistently voted with the governing conservatives in every important legislation and confidence vote. They have long given up on trying to pretend they are the official opposition and having realised that they can't win an election, they have come to be almost indistinguishable from the conservative party. That is the apogee of decadence: "Supporting mediocracy to serve personal and party interests".
The Bloc Quebecois after the retreat of the seperation issue from the Quebec society's agenda, are going through an identity crisis. Light conservatives, light progressives and light to hard-core seperatists are synthesizing a party that has no idea why it exists. Once more, knowing that in a possible electrion they can only lose seats they prefer conserving (sic) what they have (and rot) than triggering elections, and therefore bringing about any change.
The NDP, scared and agitated with the whole political landscape, has slowly lost its vigour and imagination. The NDP is fastly becoming a party unable and scared of telling the Canadian people of its vision about a fair, prosperous, green society; about a country that is a world leader in technology, ecology and peace. The NDP has been infected with the conservatism virus as well but at least its immune system is quite strong. Besides it is the only party that is actually acting as opposition and would not mind having elections which would bring about an open dialog about what vision we want for the country.
Finally, the Green party has to learn that by showing off green pancarts and beautiful flowers one cannot bring any change. The Green party is just that; green. They have no complete political vision nor do they know what they would do were they to become government tomorrow. Even their green plan is not much greener than that of the NDP. If you sum the votes of the NDP and the Green party (they practically agree on most issues apart from the colour of a new potential party) you'd have a party that could potentialy set the target of becoming a government. Unless both the NDP and the Greens think that the mid-size local bussiness (which I'm all for) work better in politics as well. Politics are the only area of human society where strategic alliances and coalitions are not only more efficient but necessary; especially in a stagnating and rotting society that has no direction or dreams for the future of their country.
We all know what happens to stagnating ecosystems and everything that lives in it. The inflow of nutrients (new ideas and vision) slowly drops; the living organisms start decaying and rotting and the whole ecosystem eventually dies.
Conservatism (in the political sense) has completely engulfed both the political parties and the vast majority of our society.
Canadian people are afraid of change towards any direction. Our society often reminds me of a scared person, imprissoned and unhappy but content that with little or no effort it can secure all it needs to survive.
We have a conservative party in power that is too scared to be themselves. Canadian people don't won't them to turn Canada in what they envision (turning us into another US state) but in the stagnating and uninspiring political landscape, having the Consevatives leading the country (albeit with a minority government...thank God,say the canadians, a conservative majority would be too scary) generates a warm feeling of security to our society.
On the other hand we have a Liberal party that is remenessing of the past glorious, progressive days, being happy that they have turned into light conservatives. The Liberals have consistently voted with the governing conservatives in every important legislation and confidence vote. They have long given up on trying to pretend they are the official opposition and having realised that they can't win an election, they have come to be almost indistinguishable from the conservative party. That is the apogee of decadence: "Supporting mediocracy to serve personal and party interests".
The Bloc Quebecois after the retreat of the seperation issue from the Quebec society's agenda, are going through an identity crisis. Light conservatives, light progressives and light to hard-core seperatists are synthesizing a party that has no idea why it exists. Once more, knowing that in a possible electrion they can only lose seats they prefer conserving (sic) what they have (and rot) than triggering elections, and therefore bringing about any change.
The NDP, scared and agitated with the whole political landscape, has slowly lost its vigour and imagination. The NDP is fastly becoming a party unable and scared of telling the Canadian people of its vision about a fair, prosperous, green society; about a country that is a world leader in technology, ecology and peace. The NDP has been infected with the conservatism virus as well but at least its immune system is quite strong. Besides it is the only party that is actually acting as opposition and would not mind having elections which would bring about an open dialog about what vision we want for the country.
Finally, the Green party has to learn that by showing off green pancarts and beautiful flowers one cannot bring any change. The Green party is just that; green. They have no complete political vision nor do they know what they would do were they to become government tomorrow. Even their green plan is not much greener than that of the NDP. If you sum the votes of the NDP and the Green party (they practically agree on most issues apart from the colour of a new potential party) you'd have a party that could potentialy set the target of becoming a government. Unless both the NDP and the Greens think that the mid-size local bussiness (which I'm all for) work better in politics as well. Politics are the only area of human society where strategic alliances and coalitions are not only more efficient but necessary; especially in a stagnating and rotting society that has no direction or dreams for the future of their country.
We all know what happens to stagnating ecosystems and everything that lives in it. The inflow of nutrients (new ideas and vision) slowly drops; the living organisms start decaying and rotting and the whole ecosystem eventually dies.
Free trade and monetarism
There is a way to manage this massive free fall, to allow the prospect of recovery, but our leadership, in both the Conservative and Liberal parties will not even acknowledge we are in anything but a transitory 'correction'.
Those remedial policies involve reversing the disastrous policies of Classic British Liberalism, that of Adam Smith, David Ricardo, Thomas Malthus, that have ruled Western economies since the dismantling of the Bretton Woods Agreement in 1971.
Free Trade must be seen for what it is, a failure and a fraud. All Free Trade Agreements need to be abrogated. The WTO must be reduced to an agent of national governments in regulating bilateral trade agreements, rather than as a shill for the predatory international investment organism.
Monetarism, the global casino of currency and credit, must be completely re-organized by re-instituting fixed and stable rates of currency exchange. The gigantic monetary derivatives bubble must be deflated in as orderly fashion as possible. The IMF must be reined in to protecting national sovereignty rather than promoting the interests of international finance.
A massive effort by government to re-establish credit and confidence on a national basis, the re-nationalization of banking and currency sovereignty is implicit with this.
Without these efforts Nortel is just the start of what lies in store for the rest of Canadian Economy.
Those remedial policies involve reversing the disastrous policies of Classic British Liberalism, that of Adam Smith, David Ricardo, Thomas Malthus, that have ruled Western economies since the dismantling of the Bretton Woods Agreement in 1971.
Free Trade must be seen for what it is, a failure and a fraud. All Free Trade Agreements need to be abrogated. The WTO must be reduced to an agent of national governments in regulating bilateral trade agreements, rather than as a shill for the predatory international investment organism.
Monetarism, the global casino of currency and credit, must be completely re-organized by re-instituting fixed and stable rates of currency exchange. The gigantic monetary derivatives bubble must be deflated in as orderly fashion as possible. The IMF must be reined in to protecting national sovereignty rather than promoting the interests of international finance.
A massive effort by government to re-establish credit and confidence on a national basis, the re-nationalization of banking and currency sovereignty is implicit with this.
Without these efforts Nortel is just the start of what lies in store for the rest of Canadian Economy.
Το "κόμμα" της αναρχίας
Όλες οι τάξεις και όλα τα κόμματα ενώθηκαν τις μέρες του Ιούνη με το κόμμα της τάξης ενάντια στην προλεταριακή τάξη, ενάντια στο κόμμα της αναρχίας, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού. «Έσωσαν» την κοινωνία από τους «εχθρούς της κοινωνίας». Έδωσαν στο στρατό τους για σύνθημα το ρητό της παλιάς κοινωνίας –ιδιοκτησία, οικογένεια, θρησκεία, τάξη– και τον κάλεσαν στην αντεπαναστατική σταυροφορία.
Καρλ Μαρξ: Η 18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.
Το 2008 δεν είναι βεβαίως 1848 και ευτυχώς ούτε την κατάληξή του πρόκειται να έχει. Ωστόσο, οι σπίθες που άναψαν απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα με την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήδη κάνουν το γύρο της Ευρώπης και του πλανήτη και ζεσταίνουν τις καρδιές των γάλλων μαθητών, των ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, των γερμανών αυτόνομων, των ιταλών αγωνιστών των κοινωνικών κέντρων, των αριστερών της Κοπεγχάγης, των τούρκων αναρχικών… Φαίνεται πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν διευκολύνει μόνο την κυκλοφορία του εμπορεύματος και των κεφαλαίων αλλά και των αγώνων και –ποιος ξέρει;– ίσως αύριο και των εξεγέρσεων. Τα προβλήματα των εργαζομένων, της νεολαίας και των μεταναστών είναι παντού κοινά: το σημερινό ζοφερό τοπίο που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, την οδηγία Μπολκεστάιν, το 65ωρο, τις οδηγίες για τους μετανάστες. Η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, η απορύθμιση στην αγορά εργασίας (απολύσεις, μεταφορά εργοστασίων εκτός Ε.Ε., επισφάλεια, γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων, προγράμματα stage). Η συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα με τις ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και στην παιδεία, που πρακτικά καταργεί τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Η τραπεζική τοκογλυφία που αποφέρει υπερκέρδη, τα ασφαλιστικά ταμεία, που όχι μόνο παρέχουν τα ελάχιστα, αλλά είναι πλέον άδεια αφού έπαιξαν στο χρηματιστήριο τα χρήματα των ασφαλισμένων. Η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν το κερασάκι στην τούρτα…
Για πρώτη φορά οι κρατούντες δεν υπόσχονται τίποτα. Προτείνουν στη νεολαία να δουλεύει περισσότερο –αν και όταν δουλεύει– και να ζει λιγότερο.
Επιπλέον, η δολοφονία του 15χρονου μαθητή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η κρατική βία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αριθμεί εκατοντάδες νεκρούς: διαδηλωτές, φυλακισμένους, κρατουμένους σε αστυνομικά τμήματα, εποχούμενους πολίτες που δεν σταμάτησαν σε κάποιο σήμα τροχαίου ή αστυφύλακα…
Στην εξέγερση συναντήθηκαν οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων με το γαβριά μετανάστη, οι εξηντάρηδες της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου του ’73 με τους εικοσάχρονους φοιτητές, οι αναρχικοί με τους ακροαριστερούς και τα μέλη του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, οι λούμπεν με τους άνεργους και τους απολυμένους, η γενιά των 700 ευρώ με τη γενιά των 400 ευρώ. Οι τσιγγάνοι τιμώντας τη μνήμη των νεκρών τους από την αστυνομική βία πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα στο Ζεφύρι, το ίδιο έκαναν μαθητές σε αριστοκρατικά προάστια.
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μένουν δίχως ερμηνευτικά εργαλεία. Οι πολιτικοί διότι πίστεψαν πως η δημοκρατία εξαντλείται στο να παριστάνουν οι βουλευτές πως ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο και η κυβέρνηση να καμώνεται πως τους απαντά. Η φενακισμένη δημοσιογραφία της άρχουσας τάξης διότι είναι απομονωμένη από τις κοινωνικές διεργασίες, ζώντας στην εικονική πραγματικότητα πίσω από τα τηλεοπτικά πλατό και στο δήθεν δημοκρατικό διάλογο των τηλεπαραθύρων και επιπλέον εγκλωβισμένη για χρόνια στο οξύμωρο σχήμα των «300 γνωστών-αγνώστων των Εξαρχείων». 300 όπως οι προβοκάτορες (σύμφωνα με το ΚΚΕ) του Πολυτεχνείου του ’73 και «γνωστοί» στην αστυνομία, αφού είναι πράκτορες – πουλημένοι στις Βρυξέλλες ή στη Γουόλ Στριτ, δεν το διευκρίνισε ποτέ ούτε ο Περισσός ούτε ο Πρετεντέρης.
Έτσι περάσαμε στους «κουκουλοφόρους» και κανείς δεν αναρωτήθηκε το αυτονόητο: Μήπως οι διαδηλωτές φοράνε κουκούλες για να μη συλληφθούν αργότερα από την αστυνομία; Ταυτοχρόνως, αφού η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου, κράτος και κεφάλαιο ρίχνουν στη μάχη τις εφεδρείες τους: το ΚΚΕ. Η κ. Παπαρήγα, αφού «τράβηξε το αυτί» της ηγεσίας του Συνασπισμού, προχώρησε ακόμη παραπέρα, κάνοντας λόγο για «εκτός Ελλάδος κέντρα που σχεδιάζουν τη δράση των κουκουλοφόρων», χωρίς καν να αναρωτηθεί γιατί τη χειροκροτεί ο κ. Καρατζαφέρης.
Χέρι-χέρι ο σταλινισμός με την ακροδεξιά και τα golden boy της δημοσιογραφίας.
Στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, οι εξεγερμένοι. Μπορεί να μην έχουν διαβάσει όλοι Αριστοτέλη και Καστοριάδη και να μην μπορούν να ορίσουν επακριβώς τα καθεστώτα που ζούμε ως φιλελεύθερες ολιγαρχίες (που πλέον τείνουν σε αυταρχικές ολιγαρχίες), αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως ο δημοκρατικός διάλογος για τον οποίο κόπτονται οι κρατούντες δεν τους περιλαμβάνει, πως η δημοκρατία είναι ή άμεση ή τίποτα. Όταν δημιουργήσουν τις δημοκρατικές δομές τους και τους αντιθεσμούς τους, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο επικίνδυνα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων από κάποιες σπασμένες βιτρίνες και πολύ πιο ουσιαστικά για την κοινωνία.
Το 2009 θα είναι μια πραγματικά καλή χρονιά!
Μιχαήλ Πρωτοψάλτης,
Καρλ Μαρξ: Η 18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.
Το 2008 δεν είναι βεβαίως 1848 και ευτυχώς ούτε την κατάληξή του πρόκειται να έχει. Ωστόσο, οι σπίθες που άναψαν απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα με την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήδη κάνουν το γύρο της Ευρώπης και του πλανήτη και ζεσταίνουν τις καρδιές των γάλλων μαθητών, των ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, των γερμανών αυτόνομων, των ιταλών αγωνιστών των κοινωνικών κέντρων, των αριστερών της Κοπεγχάγης, των τούρκων αναρχικών… Φαίνεται πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν διευκολύνει μόνο την κυκλοφορία του εμπορεύματος και των κεφαλαίων αλλά και των αγώνων και –ποιος ξέρει;– ίσως αύριο και των εξεγέρσεων. Τα προβλήματα των εργαζομένων, της νεολαίας και των μεταναστών είναι παντού κοινά: το σημερινό ζοφερό τοπίο που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, την οδηγία Μπολκεστάιν, το 65ωρο, τις οδηγίες για τους μετανάστες. Η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, η απορύθμιση στην αγορά εργασίας (απολύσεις, μεταφορά εργοστασίων εκτός Ε.Ε., επισφάλεια, γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων, προγράμματα stage). Η συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα με τις ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και στην παιδεία, που πρακτικά καταργεί τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Η τραπεζική τοκογλυφία που αποφέρει υπερκέρδη, τα ασφαλιστικά ταμεία, που όχι μόνο παρέχουν τα ελάχιστα, αλλά είναι πλέον άδεια αφού έπαιξαν στο χρηματιστήριο τα χρήματα των ασφαλισμένων. Η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν το κερασάκι στην τούρτα…
Για πρώτη φορά οι κρατούντες δεν υπόσχονται τίποτα. Προτείνουν στη νεολαία να δουλεύει περισσότερο –αν και όταν δουλεύει– και να ζει λιγότερο.
Επιπλέον, η δολοφονία του 15χρονου μαθητή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η κρατική βία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αριθμεί εκατοντάδες νεκρούς: διαδηλωτές, φυλακισμένους, κρατουμένους σε αστυνομικά τμήματα, εποχούμενους πολίτες που δεν σταμάτησαν σε κάποιο σήμα τροχαίου ή αστυφύλακα…
Στην εξέγερση συναντήθηκαν οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων με το γαβριά μετανάστη, οι εξηντάρηδες της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου του ’73 με τους εικοσάχρονους φοιτητές, οι αναρχικοί με τους ακροαριστερούς και τα μέλη του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, οι λούμπεν με τους άνεργους και τους απολυμένους, η γενιά των 700 ευρώ με τη γενιά των 400 ευρώ. Οι τσιγγάνοι τιμώντας τη μνήμη των νεκρών τους από την αστυνομική βία πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα στο Ζεφύρι, το ίδιο έκαναν μαθητές σε αριστοκρατικά προάστια.
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μένουν δίχως ερμηνευτικά εργαλεία. Οι πολιτικοί διότι πίστεψαν πως η δημοκρατία εξαντλείται στο να παριστάνουν οι βουλευτές πως ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο και η κυβέρνηση να καμώνεται πως τους απαντά. Η φενακισμένη δημοσιογραφία της άρχουσας τάξης διότι είναι απομονωμένη από τις κοινωνικές διεργασίες, ζώντας στην εικονική πραγματικότητα πίσω από τα τηλεοπτικά πλατό και στο δήθεν δημοκρατικό διάλογο των τηλεπαραθύρων και επιπλέον εγκλωβισμένη για χρόνια στο οξύμωρο σχήμα των «300 γνωστών-αγνώστων των Εξαρχείων». 300 όπως οι προβοκάτορες (σύμφωνα με το ΚΚΕ) του Πολυτεχνείου του ’73 και «γνωστοί» στην αστυνομία, αφού είναι πράκτορες – πουλημένοι στις Βρυξέλλες ή στη Γουόλ Στριτ, δεν το διευκρίνισε ποτέ ούτε ο Περισσός ούτε ο Πρετεντέρης.
Έτσι περάσαμε στους «κουκουλοφόρους» και κανείς δεν αναρωτήθηκε το αυτονόητο: Μήπως οι διαδηλωτές φοράνε κουκούλες για να μη συλληφθούν αργότερα από την αστυνομία; Ταυτοχρόνως, αφού η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου, κράτος και κεφάλαιο ρίχνουν στη μάχη τις εφεδρείες τους: το ΚΚΕ. Η κ. Παπαρήγα, αφού «τράβηξε το αυτί» της ηγεσίας του Συνασπισμού, προχώρησε ακόμη παραπέρα, κάνοντας λόγο για «εκτός Ελλάδος κέντρα που σχεδιάζουν τη δράση των κουκουλοφόρων», χωρίς καν να αναρωτηθεί γιατί τη χειροκροτεί ο κ. Καρατζαφέρης.
Χέρι-χέρι ο σταλινισμός με την ακροδεξιά και τα golden boy της δημοσιογραφίας.
Στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, οι εξεγερμένοι. Μπορεί να μην έχουν διαβάσει όλοι Αριστοτέλη και Καστοριάδη και να μην μπορούν να ορίσουν επακριβώς τα καθεστώτα που ζούμε ως φιλελεύθερες ολιγαρχίες (που πλέον τείνουν σε αυταρχικές ολιγαρχίες), αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως ο δημοκρατικός διάλογος για τον οποίο κόπτονται οι κρατούντες δεν τους περιλαμβάνει, πως η δημοκρατία είναι ή άμεση ή τίποτα. Όταν δημιουργήσουν τις δημοκρατικές δομές τους και τους αντιθεσμούς τους, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο επικίνδυνα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων από κάποιες σπασμένες βιτρίνες και πολύ πιο ουσιαστικά για την κοινωνία.
Το 2009 θα είναι μια πραγματικά καλή χρονιά!
Μιχαήλ Πρωτοψάλτης,
Η σιωπή του Ομπάμα για την Γάζα
Η εκκωφαντική σιωπή του Μπαράκ Ομπάμα όσον αφορά την σφαγή αμάχων που συντελείται από το Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας ίσως βοηθήσει κάποιους να αρχίσουν να ξεπερνάνε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που τούς έχουν δημιουργήσει εδώ και πολλούς μήνες τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης (ή ΜΜΕ).
Τον περασμένο Αύγουστο, ο νεοεκλεγής πρόεδρος των ΗΠΑ θεώρησε υποχρέωσή του το να σχολιάσει επισήμως την κατάσταση στην διεθνή οικονομία πρωτού καν εκλεγεί πρόεδρος. Τον περασμένο Νοέμβριο πίστεψε πως ήταν επιβεβλημένο να εκδόσει διάγγελμα για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Μουμπάι . Επέρσυ τον Φεβρουάριο, πριν ακόμη πάρει το χρισμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος, θεώρησε επίσης πως ήταν υποχρέωσή του το να στείλει τηλεοπτικό μήνυμα και εν συνεχεία να επισκεφθεί τους κατοίκους της πόλης Σντερότ στο Ισραήλ για να εκφράσει την αλληλεγγύη του καθώς η εν λόγω πόλη έχει δεχθεί δεκάδες ρουκέτες Κασσάμ από την Χαμάς, οι οποίες τα τελευταία 8 χρόνια έχουν προκαλέσει τον θάνατο 6 αμάχων.
Σήμερα δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να προτρέψει τις αντιμαχόμενες πλευρές να επανέλθει στο τραπέζι των συνομιλιών, ή έστω να καταδικάσει την βία "απ'όπου κι αν προέρχεται". Διότι το να βγεί ανοικτά και να καταδικάσει τα εγκλήματα και τους εγκληματίες δεν το αναμένουμε πλέον ούτε από τους Έλληνες κυβερνώντες. Όποιοι από εμάς κατάφεραν να μην τυφλωθούν παντελώς από το πρωτοφανές κύμα φρενίτιδας και προπαγάνδας που εξαπέλησαν τα ανα τον κόσμο ΜΜΕ δεν εκπλήσονται καθόλου από την (μη) αντίδραση του νεοεκλεγέντα προέδρου των ΗΠΑ. Ελπίζω οι υπόλοιποι να ξεκινήσουν να αναρωτιούνται για ποιόν λόγο ο Ομπάμα είχε σχεδόν ανακυρηχθεί πρόεδρος των ΗΠΑ από τα ΜΜΕ, πριν καν ο λαός της χώρας αυτής αποφανθεί με την ψήφο του.
Στις 10-11, όταν ο πλανήτης ολόκληρος ακόμη παραληρούσε και έπασχε από οξεία Ομπαματίτιδα έγραφα:
"Θά'πρεπε να έχουμε πλέον μάθει πως έναν άνθρωπο και δη έναν πολιτικό άνθρωπο θά'πρεπε να τον κρίνουμε από τις πράξεις του και την πορεία του κι όχι από τις υποσχέσεις, τις ομιλίες, το χάρισμα ή τα συνθήματά του. Εκτός βεβαίως εάν αντί δημοκρατικών καθεστώτων προτιμούμε κυβερνήσεις που θα απαρτίζονται από τους πλέον ικανούς λαοπλάνους και τους πλέον γοητευτικούς δημαγωγούς. Κυβερνήσεις που θα μας κάνουν απλώς να αισθανόμαστε πιο περίφανοι, πιο άνετα και πιο ανεκτικοί προς τα εγκλήματα που διαπράττουν.
Ύστερα από την παγκόσμια υστερία για τον έχρωμο νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ήρθε η ώρα των πράξεων. Η πρώτη πολιτική πράξη στην οποία προέβη ο λαοφιλής Ομπάμα ήταν ο διορισμός του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου. Μια θέση η οποία κατά τους πολιτικούς αναλυτές ισοδυναμεί με αυτή του πρωθυπουργού σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, όσον αφορά στο επίπεδο εξουσίας που κατέχει.
Ο προοδευτικός, υπερασπιστής των αδυνάμων και φορέας αλλαγής Μπαράκ Ομπάμα, επέλεξε τον διαβόητο Ραμ Εμάνουελ για την σημαντική αυτή θέση. Ποιός είναι όμως ο άνδρας στον οποίο ο Μπαράκ Ομπάμα εμπιστεύτηκε έναν τέτοιο θώκο;
Ο Ράμ Εμάνουελ έχει πάρει το όνομά του από έναν σιωνιστή τρομοκράτη* της παραστρατιωτικής/τρομοκράτικής οργάνωσης Λέχι που σκοτώθηκε σε μια μάχη την δεκαετία του 1940. Προφανώς δεν μπορεί κανείς να μεμφθεί κάποιον για τις ρίζες του ονόματός του, όμως φαίνεται πως ο Ράμ Εμάνουελ έβαλε από μικρός σκοπό να δικαιώσει τους γονείς του για το όνομα που επέλεξαν γι'αυτόν.
Το 1991 στην αρκετά ώριμη ηλικία των 32 ετών, κατατάχθηκε ως εθελοντής στον Ισραηλινό στρατό, υπηρετώντας στον νότιο κατεχόμενο Λίβανο.
Το 2002 εξέφρασε την απόλυτη υποστήριξή του προς τον πρόεδρο Μπους για τον σχεδιαζόμενο πόλεμο στο Ιράκ, σημειώνοντας όμως πως ο πρόεδρος Μπους πρέπει να διατυπώσει με περισσότερη ευκρίνεια τα δίκαια επιχειρήματά του στον αμερικανικό λαό.
Ο Ραμ Εμάνουελ δηλώνει ανοικτά σιωνιστής και ψέγει τους Παλαιστινίους για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκφράζοντας ασφαλώς την δίχως όρους υποστήριξη του στο Ισραήλ καλύπτοντας πλήρως τα φυλετικά εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας που διαπράττει το κράτος αυτό.
Ασφαλώς ως λογικό επακόλουθο ο Εμάνουελ είναι από τα ισχυρότερα μέλη του εβραϊκού λόμπυ στην Ουάσινγκτον. Και τι καλύτερο για έναν λομπίστα από το αντί να προσπαθήσει να ασκήσει επιρροή, να κατέχει ο ίδιος την εξουσία.
Δεν χρειάζεται καν να επεκταθούμε στα οικονομικά σκάνδαλα πολιτικών χορηγιών στα οποία έχει εμπλακεί ή στις πανηγυρικές δηλώσεις σιωνιστικών οργανισμών και την ανακουφιση την οποία εξέφρασαν για τον διορισμό του Ραμ Εμάνουελ σε αυτή την θέση. Ενδεικτικώς και μόνον, όπως δήλωσε ο μεγαλύτερος εβραϊκός οργανισμός των ΗΠΑ (το Εθνικό Εβραϊκό Δημοκρατικό Συμβούλιο) "Ο διορισμός του Ραμ Εμάνουελ διαψεύδει τους φόβους κάποιων ότι ο Ομπάμα θα επέλεγε ή θα άκουγε τις συμβουλές λάθος προσώπων, όσον αφορά τις Ισραελοαμερικανικές σχέσεις".
Ο Μπαράκ Ομπάμα ασφαλώς ήξερε ακριβώς τι έκανε και ποιόν διόριζε ως προσωπάρχη. Εκτός κι εάν σχεδιάζει να διορίσει τον Μαρουάν Μπαργκούτι (τον παλαιστίνιο ηγέτη ο οποίος βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές του Ισραήλ καταδικασμένος τετράκις ισόβια) ως υπουργό εξωτερικών, προφανώς δεν σκοπεύει όχι μόνο να αλλάξει θέση στο παλαιστινιακό αλλά φαίνεται να σκληραίνει την στάση του κατά των παλαιστινίων υιοθετώντας μια αναφανδόν υπέρ του κατακτητή και του καταπιεστή στάση. Υπέρ δηλαδή του κράτους του Ισραήλ που έχει καταπατήσει και παραβιάσει κάθε διεθνή νόμο και κανόνα που έχει ποτέ γραφτεί.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Τι σημασία έχουν οι πολιτικές αυτές καθ'εαυτές; Τι σημασία έχει ποιά θα είναι η πραγματική πολιτική που θα ακολουθήσει ο Μπαράκ Ομπάμα στο παλαιστινιακο, ένα σύγχρονο απαρτχάιντ που εκτυλίσεται με την πλήρη ανοχή και υποστήριξη των ΗΠΑ, του Καναδά και των περισσοτέρων δυτικών κρατών; Μας αρκούν οι ονειρόξεις που μας πουλάνε χονδρικής βλέποντας εκατομμύρια κόσμου να παραληρούν στο άκουσμα των αοριστολογιών και των εμπνευσμένων συνθημάτων των ομιλιών του Μπαράκ Ομπάμα. Συνθήματα και ομιλίες οι οποίες, αν και μεγάλο μέρος δανίζεται από άλλους μεγάλους δημοφιλείς δημαγωγούς του παρελθόντος, συνεχίζουν ακόμη να προκαλούν συγκίνηση και αυταπάτες στα παθητικά (αλλά όχι πλέον απαθή) πλύθη. Η ουσία και η πραγματική πολιτική λίγο ενδιαφέρει. Εξάλλου η εικονική πολιτική όπως άλλωστε και η εικονική οικονομία η οποία εν τέλει οδηγήθηκε στην χρεοκοπεία, είναι πολύ πιο ελκυστική και εύπεπτη. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθουμε, να ενημερωθούμε, να κρίνουμε και να πράξουμε οι ίδιοι βασισμένοι στις αρχές μας και στις απόψεις μας. Μας αρκεί να γεμίζουμε ελπίδα και να κολυμπάμε σε πελάγη αυταπατών για αλλαγές και νέα ξεκινήματα. Μας αρκεί να παραδίδουμε κάθε όνειρό μας στα χέρια κάποιου που "φαίνεται καλός", "ακούγεται ευχάριστα" και εξάλλου "είναι και έγχρωμος". Κι ας μας οδηγεί κι αυτός στους ίδιους καταστροφικούς δρόμους του πολέμου, της φυλετικής καταπίεσης, της εξαθλίωσης για τους πολλούς ώστενα εξασφαλιστεί η ευμάρεια για τουςλίγους και του νεοφιλελευθερισμού της ασυδωσίας της αγοράς.....αρκεί να μην το κάνει τόσο φανερά, όσο το έκανε ο Τζώρτζ Μπούς και η κουστοδία του και μας χαλάσει την παθητική γαλήνη στην οποία έχουμε περιέλθει."
Προφανώς το παραπάνω κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και τότε υπήρχε χώρος για οποιαδήποτε κριτική στον νέο υπηρέτη των ιδίων συμφερόντων που δημιούργησαν την σημερινή παγκόσμια πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση. Όταν πλέον συνειδητοποιήσουμε ποιός είναι ο Μπαράκ Ομπάμα καλά θα κάνουμε να μην απογοητευτούμε. Απλώς θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως η όποια αλλαγή δεν θα έρθει από κανέναν Μεσσία, και δη από Μεσσία επιβαλόμενο και διαφημιζόμενο. Η όποια αλλαγή θα έρθει πρώτα μέσα μας. Στον τρόπο που ζούμε, που σκεφτόμαστε, στις επιλογές που κάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Τον περασμένο Αύγουστο, ο νεοεκλεγής πρόεδρος των ΗΠΑ θεώρησε υποχρέωσή του το να σχολιάσει επισήμως την κατάσταση στην διεθνή οικονομία πρωτού καν εκλεγεί πρόεδρος. Τον περασμένο Νοέμβριο πίστεψε πως ήταν επιβεβλημένο να εκδόσει διάγγελμα για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Μουμπάι . Επέρσυ τον Φεβρουάριο, πριν ακόμη πάρει το χρισμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος, θεώρησε επίσης πως ήταν υποχρέωσή του το να στείλει τηλεοπτικό μήνυμα και εν συνεχεία να επισκεφθεί τους κατοίκους της πόλης Σντερότ στο Ισραήλ για να εκφράσει την αλληλεγγύη του καθώς η εν λόγω πόλη έχει δεχθεί δεκάδες ρουκέτες Κασσάμ από την Χαμάς, οι οποίες τα τελευταία 8 χρόνια έχουν προκαλέσει τον θάνατο 6 αμάχων.
Σήμερα δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να προτρέψει τις αντιμαχόμενες πλευρές να επανέλθει στο τραπέζι των συνομιλιών, ή έστω να καταδικάσει την βία "απ'όπου κι αν προέρχεται". Διότι το να βγεί ανοικτά και να καταδικάσει τα εγκλήματα και τους εγκληματίες δεν το αναμένουμε πλέον ούτε από τους Έλληνες κυβερνώντες. Όποιοι από εμάς κατάφεραν να μην τυφλωθούν παντελώς από το πρωτοφανές κύμα φρενίτιδας και προπαγάνδας που εξαπέλησαν τα ανα τον κόσμο ΜΜΕ δεν εκπλήσονται καθόλου από την (μη) αντίδραση του νεοεκλεγέντα προέδρου των ΗΠΑ. Ελπίζω οι υπόλοιποι να ξεκινήσουν να αναρωτιούνται για ποιόν λόγο ο Ομπάμα είχε σχεδόν ανακυρηχθεί πρόεδρος των ΗΠΑ από τα ΜΜΕ, πριν καν ο λαός της χώρας αυτής αποφανθεί με την ψήφο του.
Στις 10-11, όταν ο πλανήτης ολόκληρος ακόμη παραληρούσε και έπασχε από οξεία Ομπαματίτιδα έγραφα:
"Θά'πρεπε να έχουμε πλέον μάθει πως έναν άνθρωπο και δη έναν πολιτικό άνθρωπο θά'πρεπε να τον κρίνουμε από τις πράξεις του και την πορεία του κι όχι από τις υποσχέσεις, τις ομιλίες, το χάρισμα ή τα συνθήματά του. Εκτός βεβαίως εάν αντί δημοκρατικών καθεστώτων προτιμούμε κυβερνήσεις που θα απαρτίζονται από τους πλέον ικανούς λαοπλάνους και τους πλέον γοητευτικούς δημαγωγούς. Κυβερνήσεις που θα μας κάνουν απλώς να αισθανόμαστε πιο περίφανοι, πιο άνετα και πιο ανεκτικοί προς τα εγκλήματα που διαπράττουν.
Ύστερα από την παγκόσμια υστερία για τον έχρωμο νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ήρθε η ώρα των πράξεων. Η πρώτη πολιτική πράξη στην οποία προέβη ο λαοφιλής Ομπάμα ήταν ο διορισμός του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου. Μια θέση η οποία κατά τους πολιτικούς αναλυτές ισοδυναμεί με αυτή του πρωθυπουργού σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, όσον αφορά στο επίπεδο εξουσίας που κατέχει.
Ο προοδευτικός, υπερασπιστής των αδυνάμων και φορέας αλλαγής Μπαράκ Ομπάμα, επέλεξε τον διαβόητο Ραμ Εμάνουελ για την σημαντική αυτή θέση. Ποιός είναι όμως ο άνδρας στον οποίο ο Μπαράκ Ομπάμα εμπιστεύτηκε έναν τέτοιο θώκο;
Ο Ράμ Εμάνουελ έχει πάρει το όνομά του από έναν σιωνιστή τρομοκράτη* της παραστρατιωτικής/τρομοκράτικής οργάνωσης Λέχι που σκοτώθηκε σε μια μάχη την δεκαετία του 1940. Προφανώς δεν μπορεί κανείς να μεμφθεί κάποιον για τις ρίζες του ονόματός του, όμως φαίνεται πως ο Ράμ Εμάνουελ έβαλε από μικρός σκοπό να δικαιώσει τους γονείς του για το όνομα που επέλεξαν γι'αυτόν.
Το 1991 στην αρκετά ώριμη ηλικία των 32 ετών, κατατάχθηκε ως εθελοντής στον Ισραηλινό στρατό, υπηρετώντας στον νότιο κατεχόμενο Λίβανο.
Το 2002 εξέφρασε την απόλυτη υποστήριξή του προς τον πρόεδρο Μπους για τον σχεδιαζόμενο πόλεμο στο Ιράκ, σημειώνοντας όμως πως ο πρόεδρος Μπους πρέπει να διατυπώσει με περισσότερη ευκρίνεια τα δίκαια επιχειρήματά του στον αμερικανικό λαό.
Ο Ραμ Εμάνουελ δηλώνει ανοικτά σιωνιστής και ψέγει τους Παλαιστινίους για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκφράζοντας ασφαλώς την δίχως όρους υποστήριξη του στο Ισραήλ καλύπτοντας πλήρως τα φυλετικά εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας που διαπράττει το κράτος αυτό.
Ασφαλώς ως λογικό επακόλουθο ο Εμάνουελ είναι από τα ισχυρότερα μέλη του εβραϊκού λόμπυ στην Ουάσινγκτον. Και τι καλύτερο για έναν λομπίστα από το αντί να προσπαθήσει να ασκήσει επιρροή, να κατέχει ο ίδιος την εξουσία.
Δεν χρειάζεται καν να επεκταθούμε στα οικονομικά σκάνδαλα πολιτικών χορηγιών στα οποία έχει εμπλακεί ή στις πανηγυρικές δηλώσεις σιωνιστικών οργανισμών και την ανακουφιση την οποία εξέφρασαν για τον διορισμό του Ραμ Εμάνουελ σε αυτή την θέση. Ενδεικτικώς και μόνον, όπως δήλωσε ο μεγαλύτερος εβραϊκός οργανισμός των ΗΠΑ (το Εθνικό Εβραϊκό Δημοκρατικό Συμβούλιο) "Ο διορισμός του Ραμ Εμάνουελ διαψεύδει τους φόβους κάποιων ότι ο Ομπάμα θα επέλεγε ή θα άκουγε τις συμβουλές λάθος προσώπων, όσον αφορά τις Ισραελοαμερικανικές σχέσεις".
Ο Μπαράκ Ομπάμα ασφαλώς ήξερε ακριβώς τι έκανε και ποιόν διόριζε ως προσωπάρχη. Εκτός κι εάν σχεδιάζει να διορίσει τον Μαρουάν Μπαργκούτι (τον παλαιστίνιο ηγέτη ο οποίος βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές του Ισραήλ καταδικασμένος τετράκις ισόβια) ως υπουργό εξωτερικών, προφανώς δεν σκοπεύει όχι μόνο να αλλάξει θέση στο παλαιστινιακό αλλά φαίνεται να σκληραίνει την στάση του κατά των παλαιστινίων υιοθετώντας μια αναφανδόν υπέρ του κατακτητή και του καταπιεστή στάση. Υπέρ δηλαδή του κράτους του Ισραήλ που έχει καταπατήσει και παραβιάσει κάθε διεθνή νόμο και κανόνα που έχει ποτέ γραφτεί.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Τι σημασία έχουν οι πολιτικές αυτές καθ'εαυτές; Τι σημασία έχει ποιά θα είναι η πραγματική πολιτική που θα ακολουθήσει ο Μπαράκ Ομπάμα στο παλαιστινιακο, ένα σύγχρονο απαρτχάιντ που εκτυλίσεται με την πλήρη ανοχή και υποστήριξη των ΗΠΑ, του Καναδά και των περισσοτέρων δυτικών κρατών; Μας αρκούν οι ονειρόξεις που μας πουλάνε χονδρικής βλέποντας εκατομμύρια κόσμου να παραληρούν στο άκουσμα των αοριστολογιών και των εμπνευσμένων συνθημάτων των ομιλιών του Μπαράκ Ομπάμα. Συνθήματα και ομιλίες οι οποίες, αν και μεγάλο μέρος δανίζεται από άλλους μεγάλους δημοφιλείς δημαγωγούς του παρελθόντος, συνεχίζουν ακόμη να προκαλούν συγκίνηση και αυταπάτες στα παθητικά (αλλά όχι πλέον απαθή) πλύθη. Η ουσία και η πραγματική πολιτική λίγο ενδιαφέρει. Εξάλλου η εικονική πολιτική όπως άλλωστε και η εικονική οικονομία η οποία εν τέλει οδηγήθηκε στην χρεοκοπεία, είναι πολύ πιο ελκυστική και εύπεπτη. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθουμε, να ενημερωθούμε, να κρίνουμε και να πράξουμε οι ίδιοι βασισμένοι στις αρχές μας και στις απόψεις μας. Μας αρκεί να γεμίζουμε ελπίδα και να κολυμπάμε σε πελάγη αυταπατών για αλλαγές και νέα ξεκινήματα. Μας αρκεί να παραδίδουμε κάθε όνειρό μας στα χέρια κάποιου που "φαίνεται καλός", "ακούγεται ευχάριστα" και εξάλλου "είναι και έγχρωμος". Κι ας μας οδηγεί κι αυτός στους ίδιους καταστροφικούς δρόμους του πολέμου, της φυλετικής καταπίεσης, της εξαθλίωσης για τους πολλούς ώστενα εξασφαλιστεί η ευμάρεια για τουςλίγους και του νεοφιλελευθερισμού της ασυδωσίας της αγοράς.....αρκεί να μην το κάνει τόσο φανερά, όσο το έκανε ο Τζώρτζ Μπούς και η κουστοδία του και μας χαλάσει την παθητική γαλήνη στην οποία έχουμε περιέλθει."
Προφανώς το παραπάνω κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και τότε υπήρχε χώρος για οποιαδήποτε κριτική στον νέο υπηρέτη των ιδίων συμφερόντων που δημιούργησαν την σημερινή παγκόσμια πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση. Όταν πλέον συνειδητοποιήσουμε ποιός είναι ο Μπαράκ Ομπάμα καλά θα κάνουμε να μην απογοητευτούμε. Απλώς θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως η όποια αλλαγή δεν θα έρθει από κανέναν Μεσσία, και δη από Μεσσία επιβαλόμενο και διαφημιζόμενο. Η όποια αλλαγή θα έρθει πρώτα μέσα μας. Στον τρόπο που ζούμε, που σκεφτόμαστε, στις επιλογές που κάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Betancour, Colombia και αλήθεια...
Η ημιμάθεια και η ημιενημέρωση (sic) είναι ο εχθρός του ανθρωπισμού και του καθετί που συνδέεται άμεσα ή εμμέσως με αυτόν. Ως απάντηση στο γεμάτο λοιδορίες, φανατισμό και ψεύδη άρθρο του ΙΑΣΩΝος θα επιχειρήσω ως ένας άνθρωπος που έχει ζήσει από κοντά και την Κολομβία και την εμφύλια σύρραξη σε αυτήν την χώρα να μοιραστώ πολύ συντόμως μαζί σας κάποια ψήγματα αλήθειας που ούτε στα ΜΜΕ, ούτε σε καμία θέση δυτικών αναλυτών μπορεί να δει κανείς.
Πρώτον η ύπαρξη ενός αντάρτικου για 45 χρόνια τώρα σε μια χώρα σημαίνει πως υφίστανται οι συνθήκες για την ύπαρξη αυτού. Τεράστιες ανισότητες, φτώχεια σε σημείο εξαθλίωσης για τεράστιο μέρος του πληθυσμού, βία, ανασφάλεια και τρομοκρατία. Να σημειώσουμε πως αντίθετα με τα ψευδή στοιχεία του Ιάσωνος, το ενενήντα και πλέον τοις εκατό των 20-23.000 δολοφονηθέντων ετησίως κολομβιανών, δεν σχετίζονται καθόλου με τις συγκρούσεις μεταξύ των ανταρτών και του κυβερνητικού στρατού (στοιχεία της ιδίας της κολομβιανής κυβέρνησης) αλλά είναι θύματα του κράτους, του παρακράτους και της τεράστιας εγκληματικότητας που πλήττει τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Επιπροσθέτως, η Κολομβία έχει τον μεγαλύτερο εκτοπισμένο πληθυσμό στον κόσμο εντός των συνόρων της και φτάνει βάσει συντηρητικών εκτιμήσεων του ΟΗΕ, τα 3 εκατομμύρια. Επίσης, βάσει των στοιχείων του ΟΗΕ και ΜΚΟ, οι παραστρατιωτικοί, οι αντάρτες και ο στρατός ευθύνονται για το 70%, 10% και 20 % αντιστοίχως των μαζικών σφαγών χωρικών.Αυτή την στιγμή το 30% του κογκρέσου (του οποίου η μεγάλη πλειονότητα πρόσκειται στον Αλβαρο Ουρίμπε) βρίσκεται είτε στην φυλακή, είτε τελεί υπό δικαστική έρευνα λόγω των "στενών δεσμών" τους με τους παραστρατιωτικούς και τους εμπόρους ναρκωτικών. Ταυτοχρόνως, πολλοί βουλευτές παραδέχτηκαν ότι χρηματίστηκαν ώστε να υπερψηφίσουν την αλλαγή του συντάγματος που έδωσε δικαίωμα στον αγαπητό σύμμαχο του Τζώρτζ Μπους στην περιοχή να επανεκλεγεί στην προεδρία της χώρας.Οι FARC δεν έχουν καμία σχέση με το Κ.Κ. Κολομβίας, το οποίο συμμετέχει στον Δημοκρατικό Πόλο (Polo Democratico), έναν κεντροαριστερό συνασπισμό κομμάτων.
Την δεκαετία του 80 η αριστερά και τα αντάρτικα κινήματα οργάνωσαν την πατριωτική ένωση (Union Patriotica) προσπαθώντας να σταματήσουν την ένοπλη πάλη και να μπουν στον πολιτικό στίβο. Στις πρώτες εκλογές στις οποίες συμμετείχαν έλαβαν 30% και όλοι έβλεπαν πως σύντομα θα γινόταν η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Κολομβία. Τότε οι ένοπλες ομάδες των εμπόρων ναρκωτικών, με την οικονομική και υλικοτεχνική ενίσχυση των ΗΠΑ και του επισήμου κράτους της Κολομβίας, οργάνωσαν τις παραστρατιωτικές ομάδες θανάτου που παραμένουν ενεργές μέχρι και σήμερα, και σκότωσαν μέσα σε 1 χρόνο 2500 ηγετικά στελέχη της Πατριωτικής Ένωσης, τρομοκρατώντας και βασανίζοντας δεκάδες άλλες χιλιάδες. Το αντάρτικο ξανάρχισε πιο έντονο μιας και έγινε προφανές ότι το καθεστώς δεν ήθελε την αριστερά στην πολιτική.Τα τελευταία 6 χρόνια με την τεράστια υποστήριξη των ΗΠΑ, έχει εξαπολυθεί ένας τεράστιος πόλεμος κατά των ανταρτών και των αθώων πολιτών από τις παραστρατιωτικές και στρατιωτικές ομάδες της Κολομβίας που έχει εκτοπίσει εκατομμύρια ανθρώπους και έχει στοιχίσει την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες. Ο πολυδιαφημισμένος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, είναι τόσο επιτυχημένος που η παραγωγή κοκαΐνης έχει αυξηθεί τα τελευταία 8 χρόνια κατά 10%. Τελείως συμπτωματικώς, ο ξάδερφος και ο αδερφός του προέδρου έχουν καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών και για δεσμούς με τους παραστρατιωτικούς εμπόρους ναρκωτικών. Οι αντάρτες όντως φορολογούν την διακίνηση των ναρκωτικών στα εδάφη που ελέγχουν και επίσης κρατούν δεκάδες ομήρους που χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό όπλο.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει επί μακρόν την ανάλυση και την παρουσίαση των εκγλημάτων του Κολομβιανού κράτους κατά των πολιτών του αλλά πιστεύω πως με τα παραπάνω στοιχεία μπορεί κανείς να καταλάβει την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια και να αντικρούσει τα φανατισμένα λόγια του Ιάσωνος. Προσπάθησα να εκθέσω μόνον στοιχεία και να μην προχωρήσω σε χαρακτηρισμούς, όμως η δραματική "απελευθέρωση" (θα μάθετε συντόμως περισσότερα για την όμορφα σκηνοθετημένη απελευθέρωση) των συγκεκριμένων ομήρων παρότι μας χαροποιεί, δεν μας κάνει να ξεχνούμε πως η ζωή της Ίνγκριντ Μπετανκούρ δεν αξίζει ούτε δραχμή περισσότερο από τις ζωές των εκατομμυρίων ιθαγενών, αφροκολομβιανών και χωρικών που εκτοπίζονται, βασανίζονται και δολοφονούνται καθημερινώς από το επίσημο κολομβιανό κράτος με την ανοχή και συχνά την ενθάρρυνση των δυτικών χωρών.
Πρώτον η ύπαρξη ενός αντάρτικου για 45 χρόνια τώρα σε μια χώρα σημαίνει πως υφίστανται οι συνθήκες για την ύπαρξη αυτού. Τεράστιες ανισότητες, φτώχεια σε σημείο εξαθλίωσης για τεράστιο μέρος του πληθυσμού, βία, ανασφάλεια και τρομοκρατία. Να σημειώσουμε πως αντίθετα με τα ψευδή στοιχεία του Ιάσωνος, το ενενήντα και πλέον τοις εκατό των 20-23.000 δολοφονηθέντων ετησίως κολομβιανών, δεν σχετίζονται καθόλου με τις συγκρούσεις μεταξύ των ανταρτών και του κυβερνητικού στρατού (στοιχεία της ιδίας της κολομβιανής κυβέρνησης) αλλά είναι θύματα του κράτους, του παρακράτους και της τεράστιας εγκληματικότητας που πλήττει τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Επιπροσθέτως, η Κολομβία έχει τον μεγαλύτερο εκτοπισμένο πληθυσμό στον κόσμο εντός των συνόρων της και φτάνει βάσει συντηρητικών εκτιμήσεων του ΟΗΕ, τα 3 εκατομμύρια. Επίσης, βάσει των στοιχείων του ΟΗΕ και ΜΚΟ, οι παραστρατιωτικοί, οι αντάρτες και ο στρατός ευθύνονται για το 70%, 10% και 20 % αντιστοίχως των μαζικών σφαγών χωρικών.Αυτή την στιγμή το 30% του κογκρέσου (του οποίου η μεγάλη πλειονότητα πρόσκειται στον Αλβαρο Ουρίμπε) βρίσκεται είτε στην φυλακή, είτε τελεί υπό δικαστική έρευνα λόγω των "στενών δεσμών" τους με τους παραστρατιωτικούς και τους εμπόρους ναρκωτικών. Ταυτοχρόνως, πολλοί βουλευτές παραδέχτηκαν ότι χρηματίστηκαν ώστε να υπερψηφίσουν την αλλαγή του συντάγματος που έδωσε δικαίωμα στον αγαπητό σύμμαχο του Τζώρτζ Μπους στην περιοχή να επανεκλεγεί στην προεδρία της χώρας.Οι FARC δεν έχουν καμία σχέση με το Κ.Κ. Κολομβίας, το οποίο συμμετέχει στον Δημοκρατικό Πόλο (Polo Democratico), έναν κεντροαριστερό συνασπισμό κομμάτων.
Την δεκαετία του 80 η αριστερά και τα αντάρτικα κινήματα οργάνωσαν την πατριωτική ένωση (Union Patriotica) προσπαθώντας να σταματήσουν την ένοπλη πάλη και να μπουν στον πολιτικό στίβο. Στις πρώτες εκλογές στις οποίες συμμετείχαν έλαβαν 30% και όλοι έβλεπαν πως σύντομα θα γινόταν η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Κολομβία. Τότε οι ένοπλες ομάδες των εμπόρων ναρκωτικών, με την οικονομική και υλικοτεχνική ενίσχυση των ΗΠΑ και του επισήμου κράτους της Κολομβίας, οργάνωσαν τις παραστρατιωτικές ομάδες θανάτου που παραμένουν ενεργές μέχρι και σήμερα, και σκότωσαν μέσα σε 1 χρόνο 2500 ηγετικά στελέχη της Πατριωτικής Ένωσης, τρομοκρατώντας και βασανίζοντας δεκάδες άλλες χιλιάδες. Το αντάρτικο ξανάρχισε πιο έντονο μιας και έγινε προφανές ότι το καθεστώς δεν ήθελε την αριστερά στην πολιτική.Τα τελευταία 6 χρόνια με την τεράστια υποστήριξη των ΗΠΑ, έχει εξαπολυθεί ένας τεράστιος πόλεμος κατά των ανταρτών και των αθώων πολιτών από τις παραστρατιωτικές και στρατιωτικές ομάδες της Κολομβίας που έχει εκτοπίσει εκατομμύρια ανθρώπους και έχει στοιχίσει την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες. Ο πολυδιαφημισμένος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, είναι τόσο επιτυχημένος που η παραγωγή κοκαΐνης έχει αυξηθεί τα τελευταία 8 χρόνια κατά 10%. Τελείως συμπτωματικώς, ο ξάδερφος και ο αδερφός του προέδρου έχουν καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών και για δεσμούς με τους παραστρατιωτικούς εμπόρους ναρκωτικών. Οι αντάρτες όντως φορολογούν την διακίνηση των ναρκωτικών στα εδάφη που ελέγχουν και επίσης κρατούν δεκάδες ομήρους που χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό όπλο.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει επί μακρόν την ανάλυση και την παρουσίαση των εκγλημάτων του Κολομβιανού κράτους κατά των πολιτών του αλλά πιστεύω πως με τα παραπάνω στοιχεία μπορεί κανείς να καταλάβει την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια και να αντικρούσει τα φανατισμένα λόγια του Ιάσωνος. Προσπάθησα να εκθέσω μόνον στοιχεία και να μην προχωρήσω σε χαρακτηρισμούς, όμως η δραματική "απελευθέρωση" (θα μάθετε συντόμως περισσότερα για την όμορφα σκηνοθετημένη απελευθέρωση) των συγκεκριμένων ομήρων παρότι μας χαροποιεί, δεν μας κάνει να ξεχνούμε πως η ζωή της Ίνγκριντ Μπετανκούρ δεν αξίζει ούτε δραχμή περισσότερο από τις ζωές των εκατομμυρίων ιθαγενών, αφροκολομβιανών και χωρικών που εκτοπίζονται, βασανίζονται και δολοφονούνται καθημερινώς από το επίσημο κολομβιανό κράτος με την ανοχή και συχνά την ενθάρρυνση των δυτικών χωρών.
Subscribe to:
Posts (Atom)