Κρίση ή νομοτέλεια;

Αυτοί που κάποτε διάβαζαν Μάρξ τον μάθαιναν απόξω αλλά πέρα από την επιφάνεια και το σε τι επιστούσε ο ινστρουκτωρας την προσοχή, δεν προχωρούσαν. Σαν την Βίβλο ένα πράμα τό'χαν το "Κεφάλαιο". Μέχρι που το αποκήρρυξαν ασφαλώς και ησύχασαν κι αυτοί και οι καπιταλιστές.

Αυτός ο έρμος ο Κάρολος λοιπόν, εκτός του ότι έκανε την πληρέστερη και πλέον εύστοχη ανάλυση του συστήματος παραγωγής που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό (εγώ προτιμώ τον όρο κεφαλαιοκρατία), είχε πει κάτι και για την κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Βεβαίως δεν περιμένω τον Παπαθανασίου, τον Καραμανλή, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Ομπάμα ή τον Γιωργάκη να πάνε να διαβάσουν το 15ο κεφάλαιο του 3ου τόμου του Κεφαλαίου για να καταλάβουν τι έχει συμβεί γύρω τους. Όλοι, δημοσιοκάφροι, νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και νεόπλουτοι (ή έστω εν φαντασία νεόπλουτοι) εν χορώ συμπεραίνουν ότι η κρίση "είναι πρωτόγνωρη", ότι "κανείς δεν την είχε προβλέψει" και άλλα παρόμοια αμπελοφιλοσοφήματα που τα λέμε για να περνάει η ώρα (και για να κοιμίζεται, να φοβάται και να θαυμάζει τα αφεντικά του το πόπολο).

Οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές περιφέρουν τα σκινώματα του Στάλιν και του Μάο σαν ζόμπι, η καπιταλιστική "προοδευτική άσχετη επί παντός επιστητού" πτέρυγα (κάποιοι το λένε και σοσιαλδημοκρατία ή ανανεωτική αριστερά ή "δεν ξέρω ποιός είμαι και τι θέλω" αυτό), δεν ξέρει τι της γίνεται μιας και έχει αφορίσει τον Μάρξ και κάθε κριτική του καπιταλισμού απο καιρό τώρα και προσπαθεί να πείσει το κεφάλαιο να "δώσει κάτι παραπάνω" και να "έχει λίγο πιο ανθρώπινο προσωπείο". Η νεοφιλελεύθερη δεξιά το βλέπει ως μεγίστη ευκαιρία να κάνει τις κάθε λογής φαντασιώσεις της πραγματικότητα (ανασφάλιστη εργασία, ιδιωτικοποίηση ακόμη και του αέρα που απνέουμε, περαιτέρω συσσώρευση πλούτου και ενίσχυση του "ανταγωνισμού" για το ποίός θα φάει περισσότερα). Βεβαίως όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι παλιάτσοι πλανόνται πλάνην οικτράν.

Ο φίλος μας ο Κάρολος είχε πει επίσης πως η κάθε κρίση είναι ευκαιρία ενίσχυσης των μονοπωλείων και εκκίνησης για νέες περιπέτεις...Τουτέστιν, νέες επεκτάσεις κι αγορές. Αυτό το λέμε και οικονομικο ιμπεριαλισμό, το οποίο είναι το ίδιο με τον πολιτισμικό ή στρατιωτικό ιμπεριαλισμό οι οποίοι απλώς πωλούνται με διαφορετικό περιτύλιγμα. Συναντόνται σε ποικίλες μορφές, από εκβιασμούς, δολοφονίες, στρατιωτικές εισβολές, δάνεια με τεράστια επιτόκια, "αποκρατικοποιήσεις" και εξαγορές/κλείσιμο εντόπιων παραγωγικών μονάδων κι επιχειρήσεων, μέχρι προϊόντα (υπο-)πολιτισμου και "λάιφστάιλ" επιλογές που επιβάλονται απο όλες τις μπάντες προς όλες τις μπανανίες. Και έτσι ο καπιταλισμός και οι κεφαλαιούχοι με τα μικρά και τα μεγάλα σκαμπανευασματάκια (κυρίως μεγάλα ανεβασματάκια) του έζησε και κατέκτησε σχεδόν ολον τον κόσμο. ΟΜΩΣ!

Όμως ο Κάρολος απο την μια πλευρά και οι κεφαλαιουχοι με τα σκυλάκια τους από την άλλη, υπολογησαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ξενοδόχος (η μαμά Γη) λέει ότι το μέγεθός της, κι άρα ο πληθυσμός της κι επομένως οι αγορές της, διαθέτουν ορισμένο μέγεθος και δεν είναι άπειρες. Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει μια διάλεξη ενος καθηγητή μαθηματικών ο οποίος έλεγε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητος είναι το ότι δεν αντιλαμβάνεται ορθώς την έννοια της εκθετικής συνάρτησης. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά εν τέλει συνειδητοποίησα τι εννοούσε. Εν ολίγοις, κάτι που αυξάνεται με ρυθμό 3% ετησίως, θα διπλασιαστεί ως ποσότητα σε 23.3 χρόνια. Με 5% ετήσιο ρυθμό αύξησης θα διπλασιαστεί σε 14 χρόνια. Δηλαδή θα τετραπλασιαστεί σε 28 και θα οκταπλασιαστεί σε 56 χρόνια.....Νομίζω εάν κανείς πραγματικά συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό, αυτομάτως θα θεωρήσει τον καπιταλισμό και το δόγμα της συνεχούς ανάπτυξης (είτε αυτή αφορά την κατανάλωση, είτε τον πληθυσμό, είτε τα κέρδη, είτε την οικονομία εν συνόλω) θεωρία και σύστημα φρενοβλαβών και επικινδύνων αιθεροβαμωνων.

Δεν τίθεται καν θέμα ιδεολογικών απόψεων και υποκειμενικών προταιρεοτήτων. Δεν υφίσταται ποσότητα στον σύμπαν (εκτός ίσως από την ανθρώπινη βλακεία) η οποία μπορεί να αυξάνεται επ'απειρον εκθετικώς χωρίς να συναντά σημείο κατάρρευσης. Ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει ούτε λόγω της απληστείας των διαχειριστών του, ούτε λόγω ανθρωπίνων λαθών και παραλήψεων. Ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει (δηλαδή καταρρέει αλλά το θέτω σε μέλλοντα χρόνο διότι η τύφλωση των πιστών του είναι τέτοια που θα το πάρουν χαμπάρι μόνον όταν κτυπήσουν τα (άδεια) κεφάλια τους στον τοίχο προς τον οποίο τρέχουν με τα γκάζια τέρμα πατημένα) διότι νομοτελειακώς, εξ'ορισμού, εκ φύσεως, όπως θες πες το, τρώει τον εαυτό του λόγω υπερτροφίας. Δεν υπάρχουν νέες αγορές, δεν γίνεται να τραφεί άλλο από τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των υπηκόων του μέσω νέων χρεών κι άρα σταματά να αναπτύσσεται, ατροφεί και εν τέλει πεθαίνει. Είναι ο νόμος της φύσης και κάθε οργανισμώς υπόκειται σ'αυτόν.

Στο δια ταύτα τώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δύο πράματα. Είτε επανεκκίνηση, είτε φόνο κι αντικατάσταση. Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαστεί να χρεοκοπήσουν οι πάντες και τα πάντα και να ξεκινήσουμε με μηδενικό χρέος αλλά αυτή την φορά με λιγότερους παίκτες στο γήπεδο...οι οποίοι, συν τοις άλλοις παίζουν όλοι και για την ομάδα (κάτι το οποίον απλώς επιταχύνει τον χρόνο επανεμφάνισης της νόσου). Έτσι το μόνο που κάνουμε είναι μια ωραιότατη λοβοτομή, ένα ζευγάρι παρωπίδες και πάμε πάλι από την αρχή. Ωσπου σε λίγο καιρό (σε 10, 20, 30 χρόνια) να ξανασυναντήσουμε την επόμενη "πρωτόγνωρη", "απρόβλεπτη", "μοναδική" κρίση και να ψάχνουμε να βρούμε τι πήγε στραβά.


Στην δεύτερη περίπτωση που είναι και η πλέον απίθανη λόγω επίκτητων ανθρωπίνων χαρακτηριστικών όπως η τύφλωση, η βλακεία, ο φανατισμός και η κουτοπονηριά (που συνοψίζεται στην φράση "ασε τους άλλους να πεθάνουν, εγώ θα εκμεταλλευτώ την κρίση, θα πατήσω επί πτωμάτων και θα βγω από αυτήν πιο δυνατός"), θα πρέπει να φονεύσουμε τον καπιταλισμό και μαζί μ'αυτόν ό,τι τον συντηρεί και τον επιβάλει. Δηλαδή από την διαφήμιση (προπαγάνδιση δηλαδή αλλά οι καπιταλιστές αρέσκονται στους ευφημισμούς) και το αντιπροσωπευτικό "δημοκρατικό" συστημα, μέχρι τα σύνορα και τα εθνικοκεντρικά κράτη. Ο,τιδήποτε δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό (διότι ευγενής άμιλλα δεν νοείται στον καπιταλισμό...είναι σαν να ζητά κανείς από μια τίγρη να γίνει χορτοφάγος) πρέπει να απορριφθεί και να πεθάνει.

Η τεχνολογία, η τεχνογνωσία, η επιστημονικές γνώσεις και τα μέσα παραγωγής για να παράγουμε τα πάντα για τους πάντες υπάρχουν. Τα παιδιά στην Αφρική δεν πεθαίνουν επειδή δεν παράγονται αρκετά τρόφιμα, πεθαίνουν επειδή δεν έχουν χρήματα να τα αγοράσουν. Παρομοίως, δεν μένουν δισεκατομμύρια ανθρώπων σε παραγκουπολεις επειδή δεν υπάρχουν σπίτια ή υλικά για την κατασκευή τους, ούτε δεν έχουν πρόσβαση στην μόρφωση δισεκατομμύρια παιδιά επειδή δεν υπάρχουν δάσκαλοι και βιβλία. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του ότι δεν έχουν "χρήματα" και λόγω των προταιρεοτήτων των κεφαλαιούχων, προταιρεότητες οι οποίες επιβάλονται απο τον καπιταλισμό τον ίδιο κι όχι από την διεφθαρμένη ή άπληστη φύση τους. Οι λύσεις θεωρητικώς είναι απλές. Η δυσκολία έγκειται στο να κάνει η ανθρωποτητα κι ο καθένας μας χωριστά την ρήξη με τις αντιλήψεις, τις προκαταλήψεις και τους μύθους που τεχνιέντως μας έχουν διαιωνίσει οι προηγούμενες γεννεές. Νομοτελειακώς η ρήξη θα γίνει, είτε από ανάγκη είτε από έλλειψη εναλλακτικών. Το θέμα είναι να γίνει συνειδητά, αυτοβούλως και με σχεδιασμό. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Απάντηση στον λίβελο του Ανδριανόπουλου

Καιρό τώρα αντιστεκόμουν στον πειρασμό να απαντήσω στα (κατ'ευφημισμόν) (αν-)άρθρα του Ανδριανόπουλου. Ύστερα από το τελευταίο παραλήρημα φανατισμένου νεοφιλελευθερισμού όμως, κάμφθηκαν και οι τελευταίες αντιστάσεις μου. Στο παγκόσμιο καζίνο και μηχανή προπαγάνδας που έχουν στήσει ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του δεν χωράνε δισταγμοί.

Ερωτάται ο Ανδριανόπουλος, "Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι;".

Είχα την εντύπωση πως ο Ανδριανόπουλος γνώριζε πως για την χορήγηση δανείων, είτε στεγαστικών, είτε καταναλωτικών, υπάρχουν ειδικοί ελεγκτικοί οργανισμοί οι οποίοι κρίνουν το ποιός δικαιούται δανείου και ποιός όχι(ιδιωτικές εταιρείες ασφαλώς κι αυτές οι οποίες στον φανταστικό κόσμο του Ανδριανόπουλου είτε δεν υφίστανται, είτε είναι υπεράνω χρημάτων κι επομένως φερέγγυες). Οι εταιρείες αυτές βαθμολογούσαν με ΑΑΑ δάνεια και δεξαμενές δανείων, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων θά'πρεπε να λάβουν τον χαρακτηρισμό των σκουπιδιών (junk). Ασφαλώς, μιας και ο μεσίτης, και η ελεγκτική εταιρεία και η τράπεζα έπαιρναν κομμάτι από την πίτα, ουδείς ενδιαφερόταν. Εξάλλου, ΄κατά την χορήγηση ενός στεγαστικού δανείου, ως εγγύηση ο δανειολήπτης προσφέρει το ίδιο του σπίτι. Μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν αντιλαμβάνεται καν την σημασία της"υποθήκης"; Στην συναλλαγή μεταξύ δανειολήπτη και δανειοδότη, σε περίπτωση αδυναμίας πλήρωσης των όρων, ο πρώτος διακινδυνεύει την περιουσία του κι ο δεύτερος (εάν είναι τράπεζα) αέρα κοπανιστό ο οποίος μετετράπη σε χρήματα την στιγμή που ενεγράφει ως χρεωστικό ποσό στα λογιστικά βιβλία της τραπέζης. Διότι τα χρήματα που οι τράπεζες μας δανείζουν δεν υπάρχουν εξ'αρχής αλλά δημιουργούνται από το τίποτε κατά την σύναψη του δανείου.

Προφανώς και πάλι, η αξίες των οικημάτων, και επομένως το ύψος του δανείου και άρα και η αποζημίωση των τραπεζών σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου από την πλευρά του δανειολήπτη, δεν είχαν καθοριστεί από τους ίδιους τους αγοραστές αλλά από τις "αξιόπιστες" εταιρείες αξιολόγησης. Αυτό βεβαίως σε συνδυασμό με τον "αντικειμενικότατο" χαρακτηρισμό των δεξαμενών δανείων ως ΑΑΑ, γινόταν, με σκοπό την μεταπώλησή τους σε επενδυτές οι οποίοι εξαπατήθηκαν μιας και δεν γνώριζαν τι αγόραζαν. Ή μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν γνωρίζει καν τι είναι CDO και CDS; Αυτοί οι επενδυτές δεν ήταν μόνο κεφαλαιούχοι πλουτοκράτες αλλά κυρίως συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή ήταν τα δεδουλευμένα χρήματα του εργαζόμενου πολίτη με τα οποία οι χρηματιστές έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο παγκόσμιο καζίνο χωρίς να δίνουν λογαρισμό σε κανέναν και χωρίς να διακινδυνεύουν οι ίδιοι τίποτε (πάντα με το αζημίωτο). Οι απώλειες στα ταμεία αυτά σε ολόκληρο τον κόσμο ανέρχονται στα τρισεκατομμύρια €. Τα χρήματα των εργαζομένων έγιναν καπνός αλλά ο Ανδριανόπουλος πιστεύει μέσα στην γενική τύφλωσή του, πως οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι δεν επωφελήθηκαν από αυτά. Ασχέτως εάν με τα κεφάλαια των ταμίων αύξαναν τα μετοχικά τους κεφάλαια οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι...δηλαδή με άλλα λόγια λάμβαναν άτοκα δάνεια (μέσω των χρηματιστών) με την "υπόσχεση" ότι ίσως, μπορεί, πιθανώς, να αυξηθεί η μετοχή των εταιριών τους.


Μιλάει ο Ανδριανόπουλος για το πως οι "έλληνες πολίτες" πλούτισαν με τα δανικά του κράτους. Μα αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει αυτή την στιγμή και στις ΗΠΑ; Πως μερικές χιλιάδες λαμβάνουν μπόνους, μερίσματα και μισθούς εκατομμυρίων την στιγμή που εκατομμύρια πολιτών χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και τις ζωές τους; Η κατά 70% αύξηση των αστέγων το τελευταίο έτος προέρχεται από ανθρώπους που έφαγαν τα δανικά του κράτους; Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δανίζονται οι ΗΠΑ καταλήγουν στις τσέπες των αστέγων και των δεκάδων εκατομμυρίων ανασφάλιστων και ανέργων ή στις τσέπες των τραπεζιτών, των πολιτικών, των μεγαλοβιομηχάνων και των χρηματιστών;

Οι νεόπλουτοι "έλληνες πολίτες" που επικαλείται ο Ανδριανόπουλος αντιπροσωπεύουν τον μέσο πολίτη άραγε ή τον μέσο άνθρωπο με τον οποίο συνδιαλέγεται ο υπηρέτης του νεοφιλελευθερισμου; Διότι και στην Κίνα και στην Κολομβία και στην Ινδονησία αν πάει κανείς, θα δει χιλιάδες ανθρώπων να κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και να τρώνε μέσα στην χλιδή και στις πολυτέλειες (με δανικά του κράτους πάντα τα οποία καλείται να ξεπληρώσει ο μέσος πολίτης των χωρών αυτών). Όμως θα δεί και δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του με την συνήθη μυωπική τους ματιά βλέπουν την Ελλάδα γεμάτη πολίτες που πλούτισαν με δανικά (μιας και βρίσκονται και ζουν δίπλα τους) αλλά αγνοούν την ύπαρξη εκατομμυρίων πολιτών που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων ή των αστέγων, των εργαζόμενων που αν και απασχολούνται σε 2 δουλειές δεν μπορούν να προσφέρουν στις οικογένειές τους μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ολους αυτούς οι Ανδριανόπουλοι δεν τούς βλέπουν....είναι μακρυά βλέπετε, εκτός του οπτικού τους πεδίου.

Δεν θα εισέλθω καν στο θέμα της πλύσης εγκεφάλου και του δια της προπαγάνδας επιβαλλόμενου καταναλωτικού και "του φαίνεσθαι" τρόπου ζωής. Αυτά πλέον είναι προφανή ακόμη και στα θύματά τους. Εκτός ίσως από τους έρποντες υπηρέτες της πλουτοκρατίας, τύπου Ανδριανόπουλου, όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πως όπου αποτυγχάνει η επιβολή μέσω καταπίεσης έρχεται η σύγχρονη "ψυχαγωγία", η διαφήμιση και τα ΜΜ"Ε" για να οδηγήσουν τον πολίτη σε προκαθορισμένες επιλογές και τρόπους ζωής. Ψιλά γράμματα για τους δογματικούς, τυφλοπόντικες του καπιταλισμού.

Ποιά είναι άραγε η αιτία της τύφλωσής και της παρανοϊκής αυτής αντίληψης που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για την πραγματικότητα; Πλήρης άγνοια και έλλειψη νοημοσύνης ή πλήρης δουλεία και αφοσίωση στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων; Εάν ισχύει το πρώτο, τότε εξηγείται με μεγάλη ευκολία η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης ολόκληρος μιας και κυβερνούμαστε από διαφόρων τύπων Ανδιανόπουλους. Στην περίπτωση που ισχύει το δεύτερο, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και πρέπει αυτός και οι όμοιοί του να καταλήξουν το γρηγορότερο δυνατόν στην φυλακή για τα οικονομικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζουν να διαπράττουν.

Όχι, δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω πως για αρκετό καιρό ακόμη οι πολίτες θα συνεχίζουν να ανέχονται να κυβερνώνται από αυτού του είδους τους ανθρώπους. Και αυτή είναι η βασική κατηγορία που προσάπτω στον "μέσο πολίτη", ο οποίος με την (φρούδα) ελπίδα του πλουτισμού λειτουργεί ως στυλοβάτης των πλέον διεφθαρμένων και φανατισμένων ανθρωποειδών που περπατούν πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη.


Συγχωρέστε μου την παράληψη της προσφώνησης "κύριος" για τον Ανδριανόπουλο, αλλά ακόμη κι όταν γράφω μού είναι εξαιρετικώς δύσκολο το να υποκρίνομαι μιας και η λέξη κύριος προϋποθέτει και την ύπαρξη κύρους, κι από αυτό υπάρχει πλήρης έλλειψη όταν ο φανατισμός συνδυάζεται με τον δογματισμό και την ιδιοτέλεια.

How Bin Laden Bankrupted America

The five ways

by Jon Basil Utley
For a man who spent years living in caves, Osama bin Laden sure knows his Sun Tzu and the basics of jujitsu. Sun Tzu's famous dictum was "know yourself" and "know your enemy." Jujitsu is based upon using your enemy's strength against him, e.g., like Jack in "Jack and the Beanstalk," who used the giant's own size and anger to get him to crash from his own weight. Bin Laden understood that the way to beat America was to turn its power back upon itself. His early stated aim was to bankrupt America. He knew his own weaknesses, and he profoundly understood America's, how its pride and fears could trigger irrational, self-destructive reactions.

The genius of bin Laden's pinprick attacks, costing a few hundred thousand dollars, has left America reeling with two unending multi-trillion-dollar wars it doesn't know how to get out of. He knew that his own strength was mainly in his appeal to the minds of men, particularly to the lost dignity of Muslims trampled under the heel of their own dictators, Israel's occupation of the West Bank and Gaza, and America's military. Getting rid of the "far" enemy was the way to take on the "near" ones.

Instigating America to destroy Iraq was a triumph of genius. He must have known about the neoconservative cabal in Washington that was itching to start wars and destroy Iraq. In bin Laden's wildest dreams he then imagined that he could get an enraged America to destroy his enemies while, at the same time, isolating itself from allies and becoming seriously weakened. His prime Arab enemy, secular nationalist socialism, was embodied by the Ba'athist rulers in Iraq. Once destroyed, Muslim resistance could be channeled to religious fundamentalism as the only remaining force honest and profound enough to challenge Arab dictators and American soldiers successfully. In that sense he was allied with Israel, again an intelligent strategy of harnessing his enemies' strength, which, for different reasons, feared Iraq as the most modern, secular nation among the Arabs far more than it feared Muslim fundamentalists. Indeed, in Palestine, Israel built up Islamist Hamas at first as a counterforce to the secular PLO. Successful terrorists come from the well educated, not from fundamentalist fanatics.

Next was his hope that he might get America to destroy his Shi'ite enemy, Iran. He almost succeeded in this too. His prime aim, though, was to get America bogged down in endless, resource-sapping wars on the Asian landmass and disrupt oil flows that benefited his enemies.

Bin Laden understood how America's religious fundamentalists, who had inordinate power in Washington, could be encouraged to sustain religious wars. He "knew" them precisely because he understood his own Muslim fundamentalists, as indeed also the Israeli ones. All could work together in his scheming mind to wreck the global economy, which so benefited American power. In 2002 at a party in my home, I said to Peru's brilliant economist Hernando de Soto that, of course, bin Laden's objective was to drive America out of the Middle East. He replied to me, "Not just that, out of the whole Third World!"

The actual crash in America came about because of the wars, in several ways:

First, financing the wars with debt was the final straw that broke the camel's back. No one knew how much debt would break America, but doubling the national debt from $5 trillion to $10 trillion, with new trillions being borrowed now, finally did it. A government at war seeks political support. Spending billions for an unpopular war and its waste makes it far more difficult to deny billions for more welfare. That's why America is called a warfare-welfare state. Welfare began in Germany in the 19th century when Bismarck sought popular support for his military ventures. It was the trade-off.

Second, the destruction of Iraq, and Bush's constant threats to start bombing Iran, which could have closed down the Strait of Hormuz, brought about sky-high oil prices, which then busted world prosperity. Still, bin Laden might not have imagined that hedge funds would feed the speculation, and that Bush would not release oil from the petroleum reserve, which could have broken the price, because he wanted to keep it in reserve for war against Iran. Then the subsequent collapse of oil prices dried up a major source of foreign buyers for U.S. government bonds, which finance America's wars and reckless debts.

Third, all of Washington's attention was absorbed by the wars, leaving little time or energy for dull domestic issues such as debating reforms to the financial markets. Anyone who questioned the wars' costs was dismissed as unpatriotic. Lies are part of waging war, and losing discredits and exposes the leaders' lies. From discredited American leaders, it was a short step to discredited American financial markets.

Fourth was the toxic alliance of neoconservatives and religious fundamentalists. The neocons were academic Washington policy wonks who dreamed of ruling the world. The "fundies" provided electoral support, because they viewed America as doing God's work among the foreign heathens. Their extremists indeed wanted chaos in the Middle East to "hurry up" God's plans for Armageddon. Instead they served bin Laden's goals.

Fifth, war spending deficits were in effect a massive Keynesian pump-priming operation, bound in the end to leave an economic hangover. Wars make the economy boom with seeming prosperity, but they are actually incredible wastes of resources. Over $200 million for each new fighter plane, $1,000 a day for mercenaries, massive corruption and incompetence in the military occupation – even bin Laden could not have anticipated how costly the war would become.

All of this was indeed foreseen by the wars' many critics, but they could not break through in the major media against the powers and lies of the Bush administration.

Editor John Feffer forecast the wars' consequences precisely in 2002:

"The successful realization of bin Laden's secret strategy will happen not with a bang but with a whimper. Having failed to use the unipolar moment for the world's advantage, the United States runs the risk of following the examples of Russia and England and Turkey, all faded empires whose ambitions overreached themselves. In the worst-case scenario, the U.S. will become the sick man of North America, a victim of military hypertrophy, extremes of wealth and poverty, decay of civil infrastructure, and loss of competitive economic advantage."

At least Americans are told that Washington "succeeded" in preventing any more attacks on the homeland. Maybe, but the more likely reason there have been no further attacks was explained in a letter to the editor of Foreign Policy magazine .pdf by researcher Laura Garcés:

"But one could venture that Osama bin Laden has no reason now to expose himself and expend massive resources when he accomplished exactly what he wanted: billions of dollars of expenditures in launching wars, the total neglect of infrastructure, the loss of thousands of tourists who are wary of staying in line for hours dealing with airport. Decay and bankruptcy is what he sought, and fear is what he wanted to instill. Can anyone doubt that he succeeded?"