Σύγχρονοι ελληνικοί μύθοι....και η πραγματικότητα

Με λαβή κάποια σχόλια και άρθρα «ειδικών» επι παντός επιστητού τα οποία ακούγονται και γράφονται συνεχώς, ασχολήθηκα για λίγες ώρες με έναν από τους σύγχρονους ελληνικούς μύθους. Δηλαδή το η παρούσα κρίση θα κτυπήσει την Ελλάδα περισσότερο διότι το κράτος έχει το μέγα βάρος του τεράστιου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και επειδή η χώρα στηρίζεται πολύ λιγότερο στην βιομηχανική της παραγωγή απ’ότι οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είμαι βέβαιος πως την έρευνα αυτή θα μπορούσαν να την είχαν κάνει και τα κάθε λογής φερέφωνα αλλά κάτι τέτοιο είτε λόγω ανεπάρκειας είτε λόγω «καθήκοντος», δεν γίνεται σχεδόν ποτέ.
Το να λέει κανείς ότι η Ελλάδα θα ανακάμψει οικονομικώς δυσκολότερα από...
τις άλλες χώρες επειδή έχει μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν μπορούν να απολυθούν (εν αντιθέσει με αυτούς του ιδιωτικού τομέα) εκτός από οικονομικώς ανακριβές, είναι αναληθές κι επικίνδυνο μιας μάς αποπροσανατολίζει απο τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.
Πρώτον, είναι σαν νά’χουμε έναν ασθενή (το οικονομικό και νομισματικό μας σύστημα) που πεθαίνει από καρκίνο (υπερβολικά χρέη με τόκους οι οποίοι δεν υπάρχουν πουθενά ώστε να αποπληρωθούν) και εμείς να επιμένουμε να λέμε πως επειδή έχει κάποιες εκδορές στο χέρι του (υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων) θα αργήσει να ανακάμψει. Ο ασθενής έχει καρκίνο παντού, και το θέμα είναι πως είναι γεννετικώς προγραμματισμένος να αποκτήσει καρκίνο κάποια στιγμή. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ιατροί (οι κυβερνήσεις και οι οικονομολόγοι) είναι να επιταχύνουν ή να καθυστερήσουν την στιγμή του θανάτου. Το ότι η Ελλάδα έχει πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, με βάση και πάλι τα δόγματα του υπάρχοντος συστήματος, είναι (ή μάλλον θα ήταν όπως θα δούμε παρακάτω) πολύ θετικό σε μια τέτοια συγκυρία. Το 70% του ΑΕΠ προέρχεται από την λιανική κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών. Όταν οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μειώνουν την κατανάλωση τους δραματικά, δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια και χρεοκοπούν. Επομένως η ύφεση τροφοδοτείται με αυξανόμενους ρυθμούς. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μείωσης εισοδήματος, μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας και επομένως διατήρησης και χειροτέρευσης της οικονομικής κρίσης. Όταν το δημόσιο προστατεύει την εργασία μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού τότε η συρρίκνωση του ΑΕΠ γίνεται με μικρότερους ρυθμούς. Αυτό εξάλλου προσπαθούν να κάνουν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες χορηγώντας τεράστια δάνεια και επιδοτήσεις απευθείας ή μέσω τραπεζών (να βγάλουν κι αυτές κάτι) στον ιδιωτικό τομέα, με την ελπίδα ότι δεν θα προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις.



Εκτός αυτών όμως, οι μισθοί και οι συντάξεις κοστίζουν στο ελληνικό δημόσιο 23 δις € τον χρόνο. Την στιγμή που μόνο για χρεολύσια εφέτος θα πληρώσουμε 42 δις €, για αμυντικές πάγιες δαπάνες 5,8 δις, για νέους εξοπλισμούς περίπου 5 δις τον χρόνο, ενώ στις τράπεζες δόθηκαν 28 δις € ώστε να μας τα δανίσουν μετά με επιπλέον επιτόκιο βεβαίως βεβαίως. Το συνολικό ύψος του προϋπολογισμού υπενθυμίζω ότι φτάνει τα 53.8 δις $ (χωρίς το δωράκι στις τράπεζες). Δηλαδή πληρώνουμε έναν προϋπολογισμό για όλα τα έξοδα του δημοσίου κι ακόμη έναν για χρεολύσια στις τράπεζες. Και το πρόβλημά μας είναι οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Συμφωνώ, να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι για να εξοικονομήσουμε χρήματα. Να απολυθούν τα 5 υψηλότερα στελέχη της Εθνικής τράπεζας που επέρσυ έβαλαν στις τσέπες τους μόνο με προνομιακές μετοχές περί τα 4 εκατομμύρια €, τα 5 μεγαλύτερα στελέχη της Εθνική Ασφαλιστικής που μόνο από μισθούς έλαβαν 1.1 εκατομμύρια €, οι 5 του ΟΠΑΠ που έλαβαν σε μισθούς κι εφάπαξ 3.4 εκατομμύρια € και διάφορα άλλα τρωκτικά. Μάνι μάνι μαζέψαμε 8,5 εκατομμύρια €. Τόσα βγάζουν 340 καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι των 2000€ τον μήνα. Να απολύσουμε λοιπόν τους 15 που προείπα ή 340 δημοσίους υπαλλήλους; Βεβαίως ο μέσος μισθός δημοσίου υπαλλήλου στην Ελλάδα είναι 1300€ έναντι 2200€ μ.ο. στην Ε.Ε. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η γελοιότητα επιχειρημάτων του τύπου «οι εργαζόμενοι φταίνε που αμοίβονται πολύ ή που δεν δουλεύουν αρκετά» φτάνει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα αλλά σηκώνει πολύ οικονομική ανάλυση. Δεν λέω ότι όντως δεν δουλεύουν αρκετά ή ότι πολλοί από αυτούς δεν παράγουν έργο, αλλά το να χρησιμοποιεί κανείς αυτό το γεγονός για να εξηγήσει (έστω εν μέρει) τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος είναι σαν το παράδειγμα με τον ασθενή που έθεσα παραπάνω. Συν τοις άλλοις οι διάφοροι μύθοι για τον αριθμό δημοσίων υπαλληλων και τον υπερβολικό κρατισμό στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να ξεπεραστούν. Συχνά ακούγεται ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα (550.000) . Ναι, εάν υπολογίσει κανείς μόνον τους υπαλλήλους της κυβέρνησης του Η.Β. (487.000). Εάν συνυπολογίσει τους εργαζόμενους σε δημόσιες επιχειρήσεις και στις τοπικές κυβερνήσεις της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Βορείου Ιρλανδίας καθώς και τους υπαλλήλους εταιριών του δημοσίου τότε φτάνουμε τα 5,764 εκατομμύρια υπαλλήλους. Δηλαδή σχεδόν 95 δημόσιοι υπάλληλοι ανά 1000 κατοίκους. Ο αριθμός αυτός στον Καναδά φτάνει τα 3.34 εκατομμύρια, δηλαδή στους 100 ανά 1000 κατοίκους (με αυξητικές τάσεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε). Στην Ελλάδα λοιπόν έχουμε 51 ανά 1000 κατοίκους αλλά κατορθώνουμε μέσω προπαγάνδας και ψευδών ειδήσεων να πείθουμε τον κόσμο ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων.
Ακόμη ένας μύθος ο οποίος διαδίδεται είναι πως η οικονομία τς Ελλάδος θα υποφέρει περισσότερο λόγω του μεγάλου ποσοστού του ΑΕΠ που στηρίζεται στις παροχές υπηρεσιών και την έλλειψη βιομηχανίας. Όντως στην Ελλάδα μόνο το 23.4% του ΑΕΠ προέρχεται από την βιομηχανία με το 73.1% να προέρχεται από την παροχή υπηρεσιών και το 3.5 % από την γεωργία (όλα είναι στοιχεία για το 2008). Στις ΗΠΑ το ποσοστό της βιομηχανίας πλέον φτάνει το 20.6%, στην Βρετανία το 26% και στο βαρύ πυροβολικό της παγκόσμιας βιομηχανίας Γερμανία φτάνει το 30.1% ενώ στην Ιαπωνία το 26.4%. Βεβαίως εάν πάμε παραπέρα και κοιτάξουμε τα κράτη τα οποία βρίσκονται αυτή την στιγμή στην χειρότερη οικονομικώς θέση στην Ευρώπη θα δούμε πως η βιομηχανία εκεί παράγει μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ απ’ότι στην Ελλάδα (Ουκρανία 31,7%, Ιταλία 26,7%, Πορτογαλία 25,6%, Ιρλανδία 27%, Ισπανία 28,9% κ.ο.κ). Παρ’όλα αυτά πολλοί «αναλυτές» επιμένουν πως αυτό είναι το πρόβλημα της οικονομίας της Ελλάδος (αλλά όχι της Ουκρανίας) παρ’ότι π.κ. (προ κρίσεως) προσπαθούσαν εν χορώ να μας πείσουν ότι η μείωση του ποσοστού του ΑΕΠ που προέρχεται από την βιομηχανία και την γεωργία είναι δείγμα σύγχρονης οικονομίας, λοξοκοιτάζοντας προς τις ΗΠΑ και την Βρετανία.
Αυτό βεβαίως οφείλεται στην πρωτοφανή ικανότητα δημοσιογράφων και πολιτών να παπαγαλίζουν οτιδήποτε ακούσουν ή διαβάσουν χωρίς να προχωράνε σε έρευνα εις βάθος. Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια ψύχωση νεοφιλελεύθερης προελεύσεως πως για όλα τα δεινά φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, η «ανεπαρκής αριστερά», οι μετανάστες, το άσυλο και οι κουκουλοφόροι. Και πάλι επανερχόμενοι στο παράδειγμα του ετοιμοθάνατου ασθενούς, αυτά δεν είναι παρά επιφανειακά συμπτώματα ενός σάπιου οργανισμού, και η σήψη γνωρίζουμε πολύ καλά από πού προέρχεται. Όμως είναι πολύ ευκολότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο στο κακό το ριζικό μας, στον κακό αγρότη, τον κακό κουκουλοφόρο ή τον κακό πράκτορα ξένων σκοτεινών δυνάμεων. Όλοι αυτοί είναι πέρα από το πεδίο δράσης μας. Δεν τους ελέγχουμε, είναι απλώς ζιζάνια που ριζώνουν μόνα τους κι εμείς οι πτωχοί «έντιμοι» και τίμιοι σκληρώς εργαζομένοι πολίται υποφέρουμε από αυτά τα ζιζάνια. Όλα θά’ταν τόσο όμορφα και ήρεμα σ’αυτήν την χώρα εάν αυτοί οι άτιμοι οι νέοι δεν φορούσαν κουκούλες και σταματούσαν επιτέλους να πετροβολούν αστυνομικούς, κι εάν οι εργαζόμενοι σταματούσαν να ζητάνε όλο και μεγαλύτερους μισθούς! Μα αφού είπαμε, δεν υπάρχουν χρήματα, το κεφάλαιο και το κράτος καταρρέουν υπό το βάρος των τεράστιων κοινωνικών παροχών. Σφίχτε λίγο το ζωνάρι και δουλέψτε παραπάνω (παρεμπτιπτόντως φαίνεται πως και στην Ισλανδία και στην Λεττονία αλλά και στην Γουαδελούπη άπλωσε τα πλοκάμια του αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ...κι εκεί νέοι βγήκαν στους δρόμους και καίγανε και πετροβολούσαν και μάλιστα στις πρώτες δύο χώρες έριξαν και τις δεξιές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τους....Μα έχουν κι εκεί άσυλο; Έχουν κι εκεί άτιμους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους;)
Το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά που το οικονομικό-νομισματικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και είναι έτοιμο να πεθάνει (1913, 1933, 1944, 1971) απλώς σκοτώνουν τον ασθενή και φέρνουν έναν άλλον στην θέση του προσποιούμενοι ότι είναι ο ίδιος αλλά αυτή την φορά υγειής, αλλάζοντας τελείως τους κανόνες του χρηματο-νομισματικού συστήματος προς ώφελος του κεφαλαίου. Το οικονομικό αυτό σύστημα είναι νεκρό και βρίσκεται σε κρίση εδώ και έναν αιώνα. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο έχει καταφέρει να επιβιώσει είναι μέσω οικονομικού, στρατιωτικού και πολιτισμικού εξανδραποδισμού άλλων κοινωνιών, χωρών, αγορών, όπως θέλετε πείτε τις. Αυτό, κάποιοι (χωρίς να το καταλαβαίνουν εις βάθος) το λένε ιμπεριαλισμό. Το θέμα είναι πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων κακόβουλων εξουσιαστών που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Είναι ένα απλό σύμπτωμα του οικονομικού μας συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί ρητορική του ΚΚΕ ή άλλων κοντόφθαλμων δυνάμεων αλλά βασικό δόγμα και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του καπιταλισμού. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν διαφορετική αλλά ταυτόσημη ορολογία: επέκταση των αγορών’ επέκταση όμως με κάθε μέσο (στρατιωτικώς, με εκβιασμούς, με δωροδοκίες και εξαγορές ανθρώπων, με επιβολη του «ελεύθερου» εμπορίου κτλ).
Που βρισκόμαστε όμως σήμερα; Μετά την κατάρρευση του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» ο καπιταλισμός βρήκε τεράστιες αγορές στις οποίες μπόρεσε να διεισδύσει ανεμπόδιστος προσποιούμενος τον σωτήρα. Η ανάπτυξη του συστήματος αυτού ήταν ραγδαία τα τελευταία 20 χρόνια και κατάφερε να φέρει στην σφαίρα επιρροής του και να υιοθετηθεί από ολόκληρο τον πλανήτη. Βεβαίως συχνά γίνεται η παρανόηση ότι οι «πρώην σοσιαλιστικές» χώρες λειτουργούσαν σε κάποιο άλλο οικονομικό και νομισματικό σύστημα. Όμως οι χώρες αυτές δανίζονταν από τους ίδιους διεθνείς τραπεζίτες, πωλούσαν τα αγαθά τους στην ίδια «ελεύθερη αγορά» και εν τέλει χρεοκόπησαν με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους που έχουν ήδη ξεκινήσει να χρεοκοπούν πλήρως-καπιταλιστικά κράτη. Η Σοβιετική Ενωση π.χ. αντλούσε το 1981 το 60% του εισοδήματός της από τις εξαγωγές πετρελαίου και χρυσού. Οι τιμές του πετρελαίου μεταξύ του 1981 και του 1988 έπεσαν από τα 65$ στα 20$ ανά βαρέλι και του χρυσού από τα 600$ στά 380$ ανά ουγγιά (καθόλου τυχαίως ασφαλώς! Αυτή ήταν η διατυπωμένη στρατηγική ιδέα του στρατηγού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ Ζβιγκνιεβ Μπρεζίνσκι).
Πλέον το «σύστημα» δεν βρίσκει νέες αγορές, δεν βρίσκει νέα θυματα για να μπούν κι αυτοί στην πυραμίδα των «αέναων» κερδών, οπότε καταρρέει. Εμείς βεβαίως μέσα στην τύφλωσή μας, το βόλεμά μας και την αποβλάκωσή μας θα συνεχίζουμε να το στηρίζουμε ακόμη και οταν το πτώμα του αποσκελετωμένο πλέον θα κοίται πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και μέσω νέων δανείων και «ενέσεων ρευστότητας» θα προσπαθούμε να το «κρατήσουμε ζωντανό». Θα συνεχίσουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις σε έναν σκελετό. Προφανώς η «λύση» θα έρθει μέσω μιας γενικής χρεοκοπίας. Έτσι απλώς επιστρέφουμε μερικά χρόνια πίσω όπου τα κράτη και οι πολίτες είχαμε λιγότερα χρέη, ως που ύστερα από 50, 20, 10 χρόνια να επανέλθουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Άρα δεν υπάρχει λύση; Λύσεις υπάρχουν αλλά όσο οι πολίτες (ιδιαιτέρως οι παλαιότερες γενεές που αδυνατούν να σκεφτούν εκτός του πλαισίου που τούς έχουν καλουπώσει) φοβούνται να δουν πέρα από το παρελθόν και πέρα από τις έτοιμες λύσεις, τόσο θα συνεχίσουμε να περιστρεφομαστε ασταμάτητα στον ίδιο φαύλο κύκλο του χρέους, της έμμισθης δουλείας, της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» και της νομοτελειακης συγκέντρωσης της εξουσίας και του χρήματος στα χέρια των λίγων.
Για την παρούσα κατάσταση και την κατάρρευση που βιώνουμε αλλά αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε θα γράψουμε μιαν άλλη φορά.

Απάντηση στον λίβελο του Ανδριανόπουλου

Καιρό τώρα αντιστεκόμουν στον πειρασμό να απαντήσω στα (κατ'ευφημισμόν) (αν-)άρθρα του Ανδριανόπουλου. Ύστερα από το τελευταίο παραλήρημα φανατισμένου νεοφιλελευθερισμού όμως, κάμφθηκαν και οι τελευταίες αντιστάσεις μου. Στο παγκόσμιο καζίνο και μηχανή προπαγάνδας που έχουν στήσει ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του δεν χωράνε δισταγμοί.

Ερωτάται ο Ανδριανόπουλος, "Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι;".

Είχα την εντύπωση πως ο Ανδριανόπουλος γνώριζε πως για την χορήγηση δανείων, είτε στεγαστικών, είτε καταναλωτικών, υπάρχουν ειδικοί ελεγκτικοί οργανισμοί οι οποίοι κρίνουν το ποιός δικαιούται δανείου και ποιός όχι(ιδιωτικές εταιρείες ασφαλώς κι αυτές οι οποίες στον φανταστικό κόσμο του Ανδριανόπουλου είτε δεν υφίστανται, είτε είναι υπεράνω χρημάτων κι επομένως φερέγγυες). Οι εταιρείες αυτές βαθμολογούσαν με ΑΑΑ δάνεια και δεξαμενές δανείων, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων θά'πρεπε να λάβουν τον χαρακτηρισμό των σκουπιδιών (junk). Ασφαλώς, μιας και ο μεσίτης, και η ελεγκτική εταιρεία και η τράπεζα έπαιρναν κομμάτι από την πίτα, ουδείς ενδιαφερόταν. Εξάλλου, ΄κατά την χορήγηση ενός στεγαστικού δανείου, ως εγγύηση ο δανειολήπτης προσφέρει το ίδιο του σπίτι. Μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν αντιλαμβάνεται καν την σημασία της"υποθήκης"; Στην συναλλαγή μεταξύ δανειολήπτη και δανειοδότη, σε περίπτωση αδυναμίας πλήρωσης των όρων, ο πρώτος διακινδυνεύει την περιουσία του κι ο δεύτερος (εάν είναι τράπεζα) αέρα κοπανιστό ο οποίος μετετράπη σε χρήματα την στιγμή που ενεγράφει ως χρεωστικό ποσό στα λογιστικά βιβλία της τραπέζης. Διότι τα χρήματα που οι τράπεζες μας δανείζουν δεν υπάρχουν εξ'αρχής αλλά δημιουργούνται από το τίποτε κατά την σύναψη του δανείου.

Προφανώς και πάλι, η αξίες των οικημάτων, και επομένως το ύψος του δανείου και άρα και η αποζημίωση των τραπεζών σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου από την πλευρά του δανειολήπτη, δεν είχαν καθοριστεί από τους ίδιους τους αγοραστές αλλά από τις "αξιόπιστες" εταιρείες αξιολόγησης. Αυτό βεβαίως σε συνδυασμό με τον "αντικειμενικότατο" χαρακτηρισμό των δεξαμενών δανείων ως ΑΑΑ, γινόταν, με σκοπό την μεταπώλησή τους σε επενδυτές οι οποίοι εξαπατήθηκαν μιας και δεν γνώριζαν τι αγόραζαν. Ή μήπως ο Ανδριανόπουλος δεν γνωρίζει καν τι είναι CDO και CDS; Αυτοί οι επενδυτές δεν ήταν μόνο κεφαλαιούχοι πλουτοκράτες αλλά κυρίως συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή ήταν τα δεδουλευμένα χρήματα του εργαζόμενου πολίτη με τα οποία οι χρηματιστές έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο παγκόσμιο καζίνο χωρίς να δίνουν λογαρισμό σε κανέναν και χωρίς να διακινδυνεύουν οι ίδιοι τίποτε (πάντα με το αζημίωτο). Οι απώλειες στα ταμεία αυτά σε ολόκληρο τον κόσμο ανέρχονται στα τρισεκατομμύρια €. Τα χρήματα των εργαζομένων έγιναν καπνός αλλά ο Ανδριανόπουλος πιστεύει μέσα στην γενική τύφλωσή του, πως οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι δεν επωφελήθηκαν από αυτά. Ασχέτως εάν με τα κεφάλαια των ταμίων αύξαναν τα μετοχικά τους κεφάλαια οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι...δηλαδή με άλλα λόγια λάμβαναν άτοκα δάνεια (μέσω των χρηματιστών) με την "υπόσχεση" ότι ίσως, μπορεί, πιθανώς, να αυξηθεί η μετοχή των εταιριών τους.


Μιλάει ο Ανδριανόπουλος για το πως οι "έλληνες πολίτες" πλούτισαν με τα δανικά του κράτους. Μα αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει αυτή την στιγμή και στις ΗΠΑ; Πως μερικές χιλιάδες λαμβάνουν μπόνους, μερίσματα και μισθούς εκατομμυρίων την στιγμή που εκατομμύρια πολιτών χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και τις ζωές τους; Η κατά 70% αύξηση των αστέγων το τελευταίο έτος προέρχεται από ανθρώπους που έφαγαν τα δανικά του κράτους; Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δανίζονται οι ΗΠΑ καταλήγουν στις τσέπες των αστέγων και των δεκάδων εκατομμυρίων ανασφάλιστων και ανέργων ή στις τσέπες των τραπεζιτών, των πολιτικών, των μεγαλοβιομηχάνων και των χρηματιστών;

Οι νεόπλουτοι "έλληνες πολίτες" που επικαλείται ο Ανδριανόπουλος αντιπροσωπεύουν τον μέσο πολίτη άραγε ή τον μέσο άνθρωπο με τον οποίο συνδιαλέγεται ο υπηρέτης του νεοφιλελευθερισμου; Διότι και στην Κίνα και στην Κολομβία και στην Ινδονησία αν πάει κανείς, θα δει χιλιάδες ανθρώπων να κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και να τρώνε μέσα στην χλιδή και στις πολυτέλειες (με δανικά του κράτους πάντα τα οποία καλείται να ξεπληρώσει ο μέσος πολίτης των χωρών αυτών). Όμως θα δεί και δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Ο Ανδριανόπουλος και οι όμοιοί του με την συνήθη μυωπική τους ματιά βλέπουν την Ελλάδα γεμάτη πολίτες που πλούτισαν με δανικά (μιας και βρίσκονται και ζουν δίπλα τους) αλλά αγνοούν την ύπαρξη εκατομμυρίων πολιτών που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων ή των αστέγων, των εργαζόμενων που αν και απασχολούνται σε 2 δουλειές δεν μπορούν να προσφέρουν στις οικογένειές τους μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ολους αυτούς οι Ανδριανόπουλοι δεν τούς βλέπουν....είναι μακρυά βλέπετε, εκτός του οπτικού τους πεδίου.

Δεν θα εισέλθω καν στο θέμα της πλύσης εγκεφάλου και του δια της προπαγάνδας επιβαλλόμενου καταναλωτικού και "του φαίνεσθαι" τρόπου ζωής. Αυτά πλέον είναι προφανή ακόμη και στα θύματά τους. Εκτός ίσως από τους έρποντες υπηρέτες της πλουτοκρατίας, τύπου Ανδριανόπουλου, όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πως όπου αποτυγχάνει η επιβολή μέσω καταπίεσης έρχεται η σύγχρονη "ψυχαγωγία", η διαφήμιση και τα ΜΜ"Ε" για να οδηγήσουν τον πολίτη σε προκαθορισμένες επιλογές και τρόπους ζωής. Ψιλά γράμματα για τους δογματικούς, τυφλοπόντικες του καπιταλισμού.

Ποιά είναι άραγε η αιτία της τύφλωσής και της παρανοϊκής αυτής αντίληψης που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για την πραγματικότητα; Πλήρης άγνοια και έλλειψη νοημοσύνης ή πλήρης δουλεία και αφοσίωση στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων; Εάν ισχύει το πρώτο, τότε εξηγείται με μεγάλη ευκολία η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης ολόκληρος μιας και κυβερνούμαστε από διαφόρων τύπων Ανδιανόπουλους. Στην περίπτωση που ισχύει το δεύτερο, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και πρέπει αυτός και οι όμοιοί του να καταλήξουν το γρηγορότερο δυνατόν στην φυλακή για τα οικονομικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζουν να διαπράττουν.

Όχι, δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω πως για αρκετό καιρό ακόμη οι πολίτες θα συνεχίζουν να ανέχονται να κυβερνώνται από αυτού του είδους τους ανθρώπους. Και αυτή είναι η βασική κατηγορία που προσάπτω στον "μέσο πολίτη", ο οποίος με την (φρούδα) ελπίδα του πλουτισμού λειτουργεί ως στυλοβάτης των πλέον διεφθαρμένων και φανατισμένων ανθρωποειδών που περπατούν πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη.


Συγχωρέστε μου την παράληψη της προσφώνησης "κύριος" για τον Ανδριανόπουλο, αλλά ακόμη κι όταν γράφω μού είναι εξαιρετικώς δύσκολο το να υποκρίνομαι μιας και η λέξη κύριος προϋποθέτει και την ύπαρξη κύρους, κι από αυτό υπάρχει πλήρης έλλειψη όταν ο φανατισμός συνδυάζεται με τον δογματισμό και την ιδιοτέλεια.